Diezen Around the World: 2008

PERU ...

DEEL 7 Desire reist GERT achterna in PERU

Woensdag. 21.05.2008
We zijn wakker om 8.50 uur maar praten nog een beetje na over de uitzonderlijk prachtige en unieke uitstap naar Machu Pichu van gisteren.
We nemen een deugddoend stortbad en gaan ontbijten. Aangezien het gisteren echt zweten was moet er ’t een en ’t ander gewassen worden. Wassen is een groot woord. De oude groene blok Sunlightzeep wordt bovengehaald. Met een mes worden er schilfers afgeschraapt . Was, zeep en man gaan in het stortbad, efkens djampelen met de voeten zoals vroeger in de wijndruiven. Resultaat: man proper, was proper, kort naspoelen en klaar is…. was. Niks om moeilijk over te doen. Geen moeilijkheden zoeken waar er geen zijn. Kook- voor- hoofdwas, wit, bont, kleur , alles door elkaar. Punt uit. De eigenaar van het hostal verbiedt ons een waslijn op te hangen om onze spullen te drogen. Geen nood we leggen het boeltje op het rode pannendak en na anderhalf uur is het wasje droog.
We trekken de stad in. Cusco of Qosq’o in de Quechua-taal ( 3426 m) is een stad naar mijn goesting. Dit is een stad met open karakter die ik wil bekijken, ontdekken, bezichtigen, leren kennen en appreciëren. Het is een koloniale stad met geschiedenis, met een verleden . Hier zijn de Spanjaarden flink tekeer gegaan alleen met het doel te vernietigen, alles in puin te slaan, te vernederen. Niks mocht nog aan deze wonderlijke Inca leefgemeenschap herinneren. Hier zou men deze rijke cultuur de doodsteek geven.
Spijtig, voor de meeste bezienswaardigheden zijn geen afzonderlijke toegangstickets te krijgen. Het is alles of niets, het is ofwel een combinatieticket ( boleto integral ) voor 16 bezienswaardigheden of niets: kostprijs 140 Sol.
Ik bewonder de prachtige kathedraal, die deels opgebouwd is met stenen van de door de Spanjaarden vernielde monumenten. Binnenin is het allemaal te overladen, te kitscherig, te barok. Aan het hoofdaltaar heeft men het zilver niet gespaard. Het prachtige houtsnijwerk en de overvloed aan schilderijen maakt indruk op mij. De bouw van deze bezienswaardigheid is moeilijk te vatten. De kathedraal bestaat immers uit drie verschillende gebouwen die deels in mekaar overvloeien. De Sagrada Famlia, de kathedraal zelf en dan de Iglesia del Triunfo. Hier zien we, behoudens de zeer talrijke kapellen en apsissen ook het beeld van de Zwarte Christus. Het werd door keizer Karel geschonken. Het zwart zijn is te verklaren door de ontelbare kaarsen die door de gelovigen dagdagelijks worden aangestoken.

We slenteren door de stad, lopen hier en daar binnen, nemen het mooiste straatje, een Incastraatje van de ganse stad. ( Calle Hatun Rumiyoc ) Hier zie je de fameuze steen met de twaalf hoeken. Pas op het ding is blijkbaar zo uniek dat het 24 op 24 u bewaakt wordt door een politieman. Een Incamuur is toch wel zeer speciaal. Reuze blokken zijn op elkaar gestapeld, alles zonder bindingsmiddel. De voegen zijn (zo goed als) onbestaande. Het is steen per steen aanpassen. Mooi werk is hier geleverd. In de kerk van San Blas zien we een prachtige houten preekstoel. Engelen, evangelisten, dieren uit de oertijd en voor mij onbegrijpelijke zaken en afbeeldingen uit de godenwereld staan een beetje wanordelijk door elkaar. Alles benaderd zowat de perfectie qua grootte, volume, en gelaatsuitdrukkingen. Je kan de gemoedstoestand van de beelden zo raden. De compositie van het geheel is uitzonderlijk. Het ganse kunstwerk straalt een levendigheid uit ondanks de ingewikkelde houdingen. Druivenranken schieten tussen de personages door. Mooi, indrukwekkend mooi. Alles getuigd van een verregaande plastische schoonheid. Michelangelo en Bernini zijn groots, maar deze voor mij onbekende kunstenaar kan met hen wedijveren.
Tijdens de avondwandeling in de wijk San Blas zie ik Gert plots verbaasd, met de handen in zij, zwijgend, stom, ongelovig opkijken. Plots kust hij een voor mij totaal onbekende dame en stelt ze aan mij voor als zijn Peruaanse “ moeder” waar hij 1 maand verbleef om Spaans te leren. De kennismaking van mijn kant is kort en geluidloos. Ze hebben het kussen als begroeting goed onder de knie. Ikzelf kom ook aan de beurt en niet alleen door “ zijn moe maar ook door twee van zijn drie zussen “. Ik onderga het allemaal een beetje afwezig, een beetje onbewust en onbewogen. Hier kust men alle bekenden, vrienden en familie van bekenden en aangelanden.

Ik ben weer verbaasd over de vlotheid waarmee Gert een gesprek in het Spaans voert. Met veel lef en onomwonden zegt hij zijn ding. Waar en met wie, het maakt hem niet uit. Ik, ik sta er weer bij als een Zebedeus, iets in de aard van een verlegen apostel. Ik benijd Gert en word jaloers.
Vanavond koken we zelf. Nee, Gert kookt volgens een recept opgeraapt in een van de door hem bezochte landen. Het is een mengeling van alle soorten groenten, avocado, ui, wortelen, tomaat en rode pepers plus pasta, eieren en geraspte kaas. Lekker, lekker, ech lekker zou boer Van De Put uit Limburg zeggen.
Om 19 uur worden we verwacht bij Zoraïda, Gert zijn” Peruaanse moe “ van zoëven. Daar we onze wereld kennen kopen we 8 taartjes. Ne mens kan toch niet met lege handen komen aandraven. Het is efkes rijden met de rapidobus. Aantal zitplaatsen 12, reizigers 21. Beperkingen zijn er niet, vol is nog minstens 5 man te weinig. Om het gebak te beschermen moet Gert de box op de schouders dragen.
De ontvangst is hartelijk maar weer geluidloos van mijn kant. Ik probeer in het Engels, “ Nice to meet you en ………. echter zonder resultaat, alles valt stil, iedereen zwijgt. Gert praat, lacht en zevert met zijn “zussen” Vania en Mabelle. Het gaat er ontspannen aan toe. Er komt eten op tafel en het is nog geen uur geleden dat we aten. Eerst is er sla met tomaten, ui, avocado en paprika, een soepbord vol. Daarna volgt kip Milanèse, met een enorme schotel gegratineerde aardappelen, room, eieren en speciale kruiden. De gastvrouw laat haar volledig gaan. Er staat geen maat op haar porties. Ik frons de wenkbrauwen om zoveel gulheid. Naast mij zit nog een Vlaamse gaste. Ze is sinds 1 week in het gezin opgenomen. Ze proest het uit “ Dat is hier iedere keer hetzelfde zowel ’s middags als ’s avonds. Als ik hier dergelijke hoeveelheden nog 4 weken naar binnen moet blijven duwen zal ik beslist ziek worden“ Zij gebruikte het juiste en gepaste werkwoord, duwen. Het is op het randje van kokhalzen maar ik ga door en geef mij volledig. Er zal werk aan de winkel zijn voor mijn maag en alles wat met vertering te maken heeft. Ik voel zweetdruppels op mijn voorhoofd naar beneden rollen. Mijn ogen puilen uit hun zittingen en soms is mijn zicht een beetje floers.
Het geheel heeft een wat speciale smaak door de kruiden. Het is lekker maar veel veel te veel. Tijdens een trip van “ moe “ naar haar keuken lever ik snel een deel af bij Gert, die gedurende de vertelsels alles naar binnen werkt. Natuurlijk ben ik strategisch zo slim om nog 2 lepels aardappelen blijvend te laten liggen op mijn bord. Ik weet, het is onbeleefd en uiterst ongepast volgens de etiquette hier maar ik heb geen keuze. Ik wil hoe dan ook voorkomen dat een nieuwe lading zal worden geleverd.
Met de Vlaamse gaste, voer ik een paar korte gesprekken, op die manier heb ik toch een gesprekspartner. Het is een jonge dame uit Dilbeek die hier stage loopt in een kleuterschool. Ze vertelt me dat ze iets akeligs heeft meegemaakt maar komt niet tot de kern van de zaak. Achteraf zal blijken dat Kim ontvoerd en verkracht is en dat de daders gevat zijn.

Na de overvloedige tweede gang voel ik spanning en niet alleen in de buik. Ik knijp in mijn handen want dame Zoraïda verdwijnt weer in keuken. Ik durf niet denken aan welke schotels ze nog allemaal kan opdienen voor gang 3. Ik doe een schietgebed aan de arme heilige Job. Als hij wat te eten kreeg gaf hij minstens de helft weg. Ik krijg die kans hier niet. Hoe kan ik ooit heilig worden. Ik zie “ moe “ verschijnen met een qua afmetingen even grote glazen schotel pasta vermengd met allerlei soorten gestoofde veelkleurige groenten. De reuk van de scherpe kruidenkaassaus valt mijn geteisterde smaakpapillen aan . Bovenaan is de schotel “ versierd “ met een soort look- lunchworst in een geel oranjekleurig vel. Het ding blinkt van het vet dat hij uitzweet. Als eindafwerking liggen hierop een vijftal spiegeleieren “ Heer laat deze kelk aan mij voorbij gaan” denk ik.
Ik word plots enigszins opgeschrikt door een flinke duw van Gert en het geklingel van kleine zeer fragiele tasjes. Gang drie was gelukkig maar een droom, een fantasiebeeld een waanidee. Het beperkt zich tot thee met zoetigheden. Met dank aan de H Job.
Ik tracht de koekjesaanval af te slaan door te zeggen dat ik lichtjes diabetisch ben. Alle ogen kijken mij ongelovig, verbaasd en vragend aan. Gert niet in het minst. Ik probeer mijn ziekte te omschrijven en neem het woord sugar in de mond. Dat is pas een flater en nu strategisch zeer verkeerd. “Moe” Zoraïda spurt naar de keuken om een kartonnen doos met klontjessuiker, daar waar de suikerpot reeds lang op tafel staat. Dilbeek lacht, Gert schopt onder de tafel tegen mijn scheenbeen.
De thee is niet direct mijn smaak, maar mijn zwijgzaamheid en aanpassingsvermogen is groot. Ik tracht naar een Duvel of een Leffe maar blijf realist en weet dat het niet kan. Om 10 u 40 laten we ons per taxi naar huis rijden. Ik koop in de nachtwinkel een fles digestief en probeer mijn maag in de juiste conditie te krijgen. Toch heb een onrustige nacht door het overvloedig en zwaar avondmaal. Het toilet krijgt regelmatig bezoek.

Donderdag 22.05.2008
Zoals gisteravond gemeld is er vandaag een groot religieus feest. De stadsheilige wordt gevierd. Tot de middag zijn alle winkels open daarna gaat alles onherroepelijk dicht. Duizenden mensen verdringen zicht rond de kathedraal. Men draagt fel schitterende schrijnen uit edelmetaal rond op de Plasa Armaz. Het is geen ingetogen processie, men zingt en bidt luidop, het gaat er eigenlijk allemaal een beetje lichtvoetig,ongecompliceerd aan toe. Bij sommigen is er een lichte vorm van hysterie. Velen zitten op de trappen van de kathedraal en slaan zich voortdurend op de borst in steeds hetzelfde ritme. Dames geven elkaar in snel tempo tientallen keren een stevige handdruk. Na de….zoveelste keer vallen ze in elkaars armen alsof ze tien maanden weg waren en elkaar weer ontmoeten. Het is echt knuffelen en …….ze vinden het duidelijk deugddoend. Het ritueel besluit men met zes kussen, vijf op de wang, de zesde steeds op het voorhoofd. Hoe ze het kunnen weet ik niet maar niet één bolhoedje verschuift van zijn plaats Na een twintigtal minuten start alles weer opnieuw met een al dan niet andere vrouwelijke partner. De heren staan er bij en ze kijken er onbewogen afwezig naar.

Ik vergelijk de drukte met de Gentse Feesten op een topdag. In de zijstraten zijn honderden eetkraampjes opgesteld. Allemaal bieden ze hetzelfde aan en steevast op rode stenen terracotta borden. De ganse stad eet of kip, opgevuld met paprika, of kuy wat synoniem is van Guinees biggetje, Steense rat of marmot bedekt met een spiegelei een stuk kaas en algen. Wij proberen het ook…………….. en het smaakt ook al is de big, rat binnenin niet leeggemaakt. Bij ons belanden die ingewanden direct in de grootformaat vuilnisemmer, wat een streng verwijtende blik tot gevolg heeft. De “locals” houden deze “lekkernij “ voor het laatst. Het boeltje wordt opgewerkt met en soort kruidenboter en ……..smullen maar. Grote eters laten een tweede varkentje aanrukken.
’s Avonds heeft Gert verplichtingen naar zijn gastgezin toe. Hij heeft een afspraak met Mabelle en haar vriend. Ik haak af. Voorkomen is beter dan genezen. Ik wil niet weer, en met alle respect voor het overvloedige, toch lekkere diner, geconfronteerd worden met de hoorn des overvloed. Ik ga de stad in, de verlichting van de gebouwen bekijken. Cusco by night weet je.
Bij het betreden van de centrumplaats merk ik dat nu, in tegenstelling met deze morgen, de jeugd de kathedraaltrappen heeft bezet. Ondanks de stilaan killere temperaturen zijn ze, zowel jongens als meisjes, toch nog uitzonderlijk zomers gekleed. Je verbeelding moet niet op hol slaan om te zien dat dit nooit bolhoeddragers zullen zijn.. De kledij bij de meeste meisjes is kort en krachtig spannend. De vormen worden sterk geaccentueerd. De jongens daarentegen dragen losse hemden waarvan de knoopjes overbodig zijn zodat de borst voor een groot gedeelte bloot is.
Ik word afgeleid door een harmonie die door een nogal smal straatje stapt. Het is lang niet meer zo ordelijk als deze morgen. Niet dat het chaotisch is maar rechtlijnig is het niet meer. Hoewel ik geen muziekkenner ben hoor ik dat er hier en daar eentje dat het verkeerde muziekstuk in zijn partituurhouder heeft. Ik slenter wat doelloos rond. In een van de cafés-restaurants speelt nog een aantal muziekkanten. De mannen zweten zich te pletter. Zij bespelen de zware blaasinstrumenten. De dassen hangen al een gans stuk lager dan de plaats waarvoor bedoeld. De kepies staan achteraan op het hoofd. De band bestaat uit acht muziekanten waarvan één dame. Zij speelt het dwars……..fluit.
Het is koud geworden, de bolhoeden worden opgezet, de bloezen en truien worden dichtgeknoopt. Ik keer terug naar en ga mij neervlijen in de warme dekens van Estrellia. Het hostal waar wij verblijven. De dag duurde lang genoeg.

Vrijdag.23.05.2008
Vandaag is het een beslissende dag. Er moet gekozen worden tussen: ofwel de echte wildernis ofwel de wildernis met de platgelopen paden. Na gezamenlijk overleg kiezen we voor een voorstel van de Polle Van Uytvanghe. Het is wel tegen het ouderlijk advies van Gert zijn “moe” in. Veel te gevaarlijk luidt het. Haar uitspraak wordt onthaald op geschokschouder en een knipoog van de twee zussen. Hoe wilder hoe liever denken we gelijk, dus het wordt Tarapoto en verder met de boot het lagunereservaat in. Het is toch een beetje uitkijken naar prijzen en mogelijkheden. Het wordt een busreis Cuzco-Lima voor 130 Sol en gezien de beperking in de tijd moet er gevlogen worden tussen Lima en Tarapoto. Dit is een flinke hap uit het voorziene budget. ( 136 $ p pers )
We slenteren al 4 dagen rond in Cusco en constateren dat er nog nauwelijks foto’s gemaakt is van de verschillende bezienswaardigheden. Dit leidt tot enige wrevel tussen ons beiden, het wordt ternauwernood een incident, over zoiets stoms. Nu de beslissing is gevallen moet er ‘t een en ’t ander worden gepland en aangekocht worden. De rugzakken worden herschikt en dat is een van de meest vervelende bezigheden die er zijn. Alles wordt op het terras, in de kamer is er geen plaats, op hoopjes gelegd. Elk sorteert zijn spullen. Het gewassen goed op een hoopje. Het gestreken goed op een nog kleiner hoopje. De gebruiksvoorwerpen worden onder ons beiden verdeeld zodat er wat evenwicht is in de te dragen lasten. Omdat ik wat ouder ben krijg ik faciliteiten. De tent is altijd bij Gert en mijn last is min 3 kilo. Het materiaal nodig voor de “brousse “ wordt afzonderlijk gehouden. We zijn zeer sterk gebonden aan minimum gewicht. We betalen ons hostal 120 sol, geven de “huisbewaarder “ een schouderklopje en verlaten het pand. Aangezien we zullen slapen op een” boot” hebben we hangmatten nodig. Kostprijs 35 sol p stuk Vanavond om 18 uur moeten we in de busterminal zijn voor de rit naar Lima welke zal duren tot morgen
13.30 u. Er moet mondvoorraad zijn. Ik begin naar een fles rode wijn te trachten. We doen onze inkopen want tenslotte moet er toch gegeten worden tijdens een busrit die 19 uur zal duren. We rijden de avond in. Het is uiterst rustig op de bus. Geen kabaal, rompslomp, gerommel of opwinding. Ik geniet van de invallende avond. De ondergaande zon schuift zachtjes naar de glooiende einder. Soms raakt ze de horizont dan weer is ze deels weggestopt om enkele seconden later weer totaal terug in mijn zicht te zijn. Het is een voortdurende wisseling. Het lijkt op een gevecht. De strijd is nutteloos en overbodig. Het is een zinloos kat en muis spelletje met de nog steeds golvende horizont. Er is geen adempauze, geen verpozing. De tanende sinaasappelkleurige zonnegloed bewijst de dagdagelijkse verloren strijd. We rijden de donkerte, de nacht in. Gert weet niet van dit schouwspel. Hij slaapt want zijn vorige nacht was kort. Afscheid nemen van zijn” thuishaven” , zijn Cusco en zijn maten doet hem blijkbaar wat. “ Hier kom ik zeker terug “ was zijn uitspraak en hij voegde er direct aan toe “ en het zal niet lang duren “

Zaterdag 24.05.2008

0 u 30. Een flinke duw op het rempedaal haalt zowat iedereen uit zijn slaap. De meeste hoofden komen even rechtop. Men vergewist zich van de toestand. Niks aan de hand. Men valt terug in rusttoestand. Ik zal niet meer slapen tijdens de ganse rit ondanks een hulpmiddel. Het spijt me niet want de zonsopgang is fenomenaal mooi. Verminnen zingt “Ik heb de zon in ondergaan in Cusco”. Ik heb de dageraad gezien in dit prachtig landschap.
08 u 15.Er is enige heibel in de bus, een Peruaan is zijn GSM kwijt wat tot enige commotie leidt. Iedereen moet rechtstaan en de busbegeleider doet groot onderzoek. Het ding wordt gelukkig snel gevonden. We krijgen ontbijt; één broodje met vlees van ongekende oorsprong en samenstelling en een stuk veel te droge biscuit. Alles moet naar binnen gewerkt worden met weinig maar veel te straffe koffie. Gert moet hier in Lima een busreis Guyacil versieren om na mijn vertrek naar Galapagos te kunnen vertrekken. We slenteren door de ordeloze poppenkaststad die ik weer beu ben vanaf het eerste uur. Te druk, alles te wanordelijk, niks is proper. Het is echt vuil vuil, nee het is een poespas, een smeltkroes van mensen, een mengelmoes van historische en hypermoderne gebouwen, een wirwar van straten en lanen waar overal werken zijn, een nooit aflatend, claxonerend, uiterst agressief verkeer met de gebruikelijke files en zonder regels in acht te nemen.
We besluiten naar de luchthaven te gaan met een pendelbus. Aangezien onze bagage een mensenplaats inneemt zou er supplement moeten betaald worden. Niks van zegt Gert. Er ontstaat een discussie en de politie raakt er bij betrokken. De prijs blijft niks supplement te betalen. Met een taxi zou dit 36 Sol hebben gekost nu is de rekening 6 sol.
Rond de luchthaven is het een gore bekaaide buurt, de straten zijn slijkerig hoewel het niet regende. Vanwaar het water komt is mij een raadsel. De mensen lopen er haveloos bij. Om de luchthaven te bereiken moeten we over een voetgangersbrug, een kramakkelig en instabiel ding. Op de treden ligt allerlei soorten volk, bedelende moeders met baby’s en kleine kinderen waarvan je de kleur van de kledij niet kan bepalen. Ze zijn blootsvoets maar blijven je volgen tot de toegangspoort waar een politieagent hen onverbiddelijk terug stuurt. Mensen met zware lichamelijke letsels schooien om geld, eten komt niet in aanmerking
ondervind ik. Blinden zoeken hun weg door de mensenstroom. Dronkenlappen liggen onderaan de trap te rochelen. “ Wegwezen “ zeg ik. Trouwens we worden aangemaand door iemand van de bewakingsdienst om deze plaats zo snel mogelijk te verlaten.
Het gebouw is in schril contrast met de buurt modern en zeer proper, maar wel zeer druk. Alles is er functioneel. Het is niet overdadig groot. Daar waar nodig zijn er roltrappen. Het is geen statussymbool. Het wordt gebruikt voor het doel waarvoor het gebouwd is.
Onze vlucht gaat maar morgenvroeg om 8 u 57 toch kunnen we al inchecken zodat we onze zware rugzak al kwijt zijn. Ik tracht mijn terugvlucht naar Brussel via New York te herbevestigen maar het lukt niet. Het zal voor morgen zijn want het personeel van de betrokken luchtvaartmaatschappij is al gaan vliegen.
( Oesje dat is nog toepasselijk ) Gert heeft weer reuze honger. Hoewel er mogelijkheden zijn in de luchthaven gaat hij buitenhuis. De prijs he. Ik hou het bekeken met 2 fletse biertjes en een soort sandwich.

Vannacht wordt het weer iets anders, iets nieuws, gezien er in de omgeving geen of nauwelijks hostals zijn. We voorzien een nachtje luchthaven, ook aangezien we morgenvroeg om 06.00 u moeten paraat zijn. In een hoekje op het eerste verdiep ligt een Amerikaans koppel te slapen. We nestelen ons in hun buurt ( backpackers zijn soms kuddemensen. Samen sterk). Ik moet vanavond hoe dan ook slapen want 2 nachten zonder kan niet. Ik heb het gevoel dat er een wonder gaat gebeuren. Ik reken op Jezusken. Je weet wel …in nood…. En… Hij doet het. We worden uitgenodigd om in zijn huis te slapen. We leggen ons op de banken van de luchthavenkapel en het lukt. Het wordt een rustige, serene nacht. Dank u Jezusken.
Hoe we morgen in Tarapoto geraken lees je volgende keer in deel 8

En er kwam een varken met ne lange snuit en het liedje is nog niet uit. Want deel 8 moe nog komen.

Dodo

Puzzelen !

Wonderbaarlijk mooi !

Desire reist verder door Peru en Bolivia. Deel 6.
Gelukkig heb ik in Maria Moens een bereidwillige dame gevonden die in de toekomst de basis van mijn verslag zal typen.
Beste dank Maria.

MAANDAG 19. 05. 2008.
Hoelang Gert op stap was deze nacht zeg ik niet want dat is privé. Ik weet wel dat het met een internationaal gezelschap was, 2 Amerikanen, 2 Israëliërs, 1 Deen en 2 Zuid-Afrikanen.
We bevinden ons in Cusco. Het ontbijt, met 2 pistolets groot formaat, een spiegelei, allerhande siropen en confituren plus lekkere, weliswaar oploskoffie, smaakt heerlijk. We eten buiten in de zon, een deugddoende zon ( we zitten op 3460 m) op de binnenkoer van hostal Estrellia, een naar Peruaanse normen vrij luxueus verblijf. Er zijn een twaalftal kamers waarvan er sommigen 4 bedden hebben. Ik tel 3 toiletten waarvan er eentje defect is. Op de beide verdiepingen is er een stortbad met warm water. In de productie van het warm water heb ik niet veel vertouwen. Nee, het is qua elektrische veiligheid levensgevaarlijk. De verwarmingsweerstand is immers weer rechtstreeks aangesloten op de sproeier. Twee draden waarvan één zonder isolatie voedt het ding. Van een aarding is er geen sprake. Ik ben altijd blij als ik er levend onderuit kom.

De inrichting vd kamers is zeer sober, 2 bedden met daartussen een nachttafeltje, 1 lamp en 1 stopcontact. That’s it. De muren zijn wit gekalkt. Kom je in contact met de muur dan zie je op die plaats en op de vloer vele kalkschilfers. Op het plafond kan je tellen hoeveel en waar er waterlekken waren en we lopen op een plankenvloer die ooit een grijze verflaag kreeg. Einde beschrijving of toch niet er is nog een kleine venster MET dubbelglas.

Onze kledij is dringend toe aan een wasbeurt. Het boeltje is niet echt vuil vuil maar er is een zweem, een aura, een stevige vleug van zweet en andere reuken rondom ons. De hoeveelheid was is te groot en te verscheiden ( het is moeilijk keuzes maken tussen wit en bont, tussen een dertig of zestig graden was, wat is kookwas? enz…… ) daarom besluiten wij een “onderaannemer” in dienst te nemen, O,8 € per kilo, alles gewassen en gestreken.
Resultaat qua netheid, een zeer goed voor- of plodderwasje

We hebben veel werk en veel te bekijken in Cusco:
1) de planning voor de komende dagen maken.
2) bus of vliegtuigreis naar Lima-Tarrapoto bestellen. Het zal het vliegtuig worden, anders staan we voor een transfer van 900 km en rekening houdend met de toestand van de wegen zou dat een rit van 16 uur zijn.
3) de uitstap naar Machu Pichu boeken en voorbereiden.

Straatverkopers bieden een Macu Pichu-pakket aan voor 150 $ = 111 € wat ons veel te duur lijkt, en is. Na enig zoekwerk is er een oplossing voor 104 $ =77 €. Het treinticket naar Ollantaytambo kost 47 €. Toegangsticket Machu Pichu = 30 €.
Een treinticket Cusco- Aguas Caliente kan sinds weken niet meer. Reserveren minstens 5 a 6 weken op voorhand. Via busmaatschappijen, taxibedrijven, de toeristische dienst en bereidwillige privé personen zullen we morgen ons reisdoel bereiken. Het was efkes spannend maar mits creativiteit, doorzetting, veel vragen, al ne keer de domme uithangen en soms een leugentje lukt het allemaal net.

Ik ben toch wel toe aan een beetje rust maar een oppervlakkige stadswandeling kan nog net.
Morgen zal het vroeg dag zijn, dus om 21 uur duik ik de slaapzak in.

DINSDAG 20. 5. 2008
Zeer slecht geslapen, het avondeten, een eenpansgerecht, ligt te draaien op mijn maag. We aten dikke brede lintspaghetti met… geraspte worteltjes, witte selderblaadjes, rauwe zoete schorseneer in julienne ?????, geplette halfgare grote bruine bonen, een soort boerentenen en was het vis of vlees, noch Gert noch ik konden deze smaak en reuk plaatsen. Alle ingrediënten in een pot omroeren, lauwwarm maken en…. smakelijk.

Het is 4 uur in de ochtend en de GSM-stem zegt: “ Het is tijd om op te staan.” Wees gerust. Gert is inderdaad op stap geweest of wat dacht je. Cuzco is “zijn “ stad. Hier is zijn thuis, dit is zijn stek, hier kent hij volk, makkers, reisgezellen, nieuwe “vrienden”. Hier weet hij waar naartoe, wat te doen.
Maar hij………. is zijn belofte nagekomen. Het was nipt, het was op 3 minuten na nog gisteren.
Vandaag doen we de excursie naar Machu Pichu. We gaan stapvoets in 20 min door de zeer koude ochtend naar het busstation van de collectievo’s. Collectievo’s zijn plaatselijke busjes die binnen het grondgebied van de stad de dienst uitmaken. We zijn een 10 tal minuten te vroeg maar gezien het busje volzet is vertrekken we. Zij die later komen hebben toch geen plaats meer.

Aansluitend is er een rit van 105 km naar Ollantaytambo met een naar mijn mening vehikel van een autobus. Het gezelschap is naar gewoonte weer talrijk, weer apart, weer kleurrijk. Je zou denken zo vroeg in de ochtend zal het kalm zijn. Niks van. Alle soorten mensen en dieren zijn aanwezig. Ik vermoed dat de meeste mannen richting dagdagelijkse arbeid gaan. Hoewel, ze dragen geen tas om hun nodige spullen in op te bergen en er is te weinig contact, te weinig overleg, geen voeling, binding noch enige vorm van relatie. Oudere mannen zitten voor zover mogelijk in elkaars buurt en praten zachtjes, het is eerder fluisteren, fezelen, keuvelen. Gaat het over hun gezin, familie, buren, dorpspolitiek of is het roddel, achterklap en geëtter. Er zijn jonge moeders met kinderen allerhande: busselkinderen, zuigelingen, peuters, kleuters met in het beste geval natte neuzen, zo niet dan zijn het meestal snottebellen die regelmatig door de moeders weg gewreven worden met een hoek van de voorschoot. Ik zie een groepje oudere dames als naar gewoonte met de meest verschillende modellen van hoeden. Een van hen leest voor uit een dagblad. De anderen, misschien wel analfabeten, luisteren met volle aandacht. Een meisje, ik zeg maar plechtige communicant van leeftijd, komt aandraven met 4 volwassen kippen. De dieren zijn 2 per 2 vastgebonden met een touwtje aan de poten. Over beide schouders hangen 2 dieren. Ze mogen echter niet mee met de passagiers en verdwijnen in de bagageruimte. De man met een lammetje wordt wel toegelaten bij ons, alsook een, lijkt mij, wat preutse jonge dame met een vogelkooi waarin 4 of 5 gevlekte cavia’s zitten. Op het ganse traject zijn een vijftal haltes zodat ons toch de mogelijkheid geboden wordt om wat te soezen en…….. op die manier zien we niet altijd welke ongeoorloofde manoeuvres de bestuurder doet.
Na een rit van bijna 2 u stopt de bus in Urubamba zowat 12 km vöör zijn terminus. Als we navraag doen over de duurtijd van de stop krijgen we het verdict. Er is markt vandaag en de bus zal niet verder rijden. Er zit niets anders op dan een” taxi” te nemen om naar Ollantaytambo te geraken.
Als ik terugdenk aan deze rit komen mijn weinige haren nog recht. Tot vervelens toe hebben we deze gek achter het stuur aangemaand op te stoppen en ons te laten uitstappen. Op de achterbank naast mij zat een Iers paar. Ze keken elkaar diep in de ogen en knepen permanent in elkaars hand. Mijn schietgebeden tot de Voorzienigheid kwamen er talrijk om ons gezond en wel tot het 12 km verder gelegen eindpunt te laten aankomen. Ik dacht aan thuis en alles wat mij nauw aan het hart ligt. Het angstzweet stond tot in mijn schoenen en………….. er waren frontstrepen in de broek.
Aangekomen op onze bestemming zei Gert “ Da noeit nie miër ” Het was wel flink bekomen van de schrik in Ollantaytambo. Dit is het dorp waar Manco Capac zijn laatste overwinning op de Spaanse indringer behaalde.

De trein richting Aguas Calientes gaat om 8 u 53. We hebben ruimschoots de tijd om te ontbijten. Bij Gert is deze maaltijd nogal overvloedig, rijst, frieten, sla en een flinke lap vlees. Ik hou het sober met een soort smos. We bezoeken dit oord. Hier zie je een enorme vesting die Machu Pichu moest bewaken en die gelegen is tegen de flanken van de heilige vallei. We stappen omhoog langs de Incaterrassen. In mijn verbeelding zie ik de conquistadores aanvallen terwijl ze werden bekogeld met stenen pijlen en andere projectielen. Na 3 aanvallen en met enorm veel manschappen zijn ze er uiteindelijk toch in geslaagd om dit alles te veroveren. Op het hoogste punt moest de tempel komen. Door de komst van de Spanjaarden is dit heiligdom nooit afgewerkt. Nochtans de overspanningen, 6 stuks van 50 ton elk, lagen klaar. Hoe die van de andere kant van de vallei tot hier geraakt zijn is een raadsel. Rond 8 uur is het op het dorpsplein een fameuze drukte. Een 50 tal gidsen en dragers in
veelkleurige kledij laden de vrachtwagens met allerhande soorten levensmiddelen. Zij zullen de honderden trekkers op de Incatrail begeleiden en of aflossen. Ik ben echt jaloers dat dit aan mij voorbij gaat.
Om 8 u 40 mogen we op het stationsterrein echter niet zonder de controlepost te passeren. Zonder internationale reispas reis je niet mee en men is onverbiddelijk. Dit geldt ook voor het treinticket. Wij hebben tren backpacker 1. Wisselen naar tren vistadome 1, 2,3,4, of tren local cerrojo is uitgesloten. Ik zag een omkoopschandaal in wording……….. maar mislukken met nog een ganse hoop moeilijkheden voor de omkoper tot gevolg.

De treinrit naar Aguas Callientes is prachtig en duurt 1 u 25. Het dorp heeft echter niets maar ook niets Peruviaans. Men tracht de oorspronkelijke charme te behouden maar slaagt hier duidelijk niet in. Er zijn betonnen buildings, pizzeria’s, internet cafe’s, Ik waan mij in een zeer luxueus Frans skioord. Alleen aan de kraampjes en de te verkopen goederen kan je zien dat we in Zuid Amerika zijn.
Er is een mogelijkheid om met de bus naar de Macho Pichu-ruines te rijden, kostprijs
12 $. Wij verkiezen een wandelweg. Er moeten 1752 treden gedaan worden maar dat stond niet in ons scenario. Enigszins uitgeput komen we boven en zien eigenlijk niks van wat we te verwachten hebben. We laten ons meedrijven met de bezoekersstroom en stappen na weer een controle van reispas en toegangsbewijs het terrein op en…………dan………… word……………….ik…………………………….stil…………………………….. en………………………………..sprakeloos………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………Dit is onwezenlijk,……….niet van deze wereld,…………….bovennatuurlijk,…………onbegrijpelijk,…………………niet te vatten……………….. ondoorgrondelijk.

Ik was in de (verkeerde) mening dat ik het allemaal al een stuk gezien had op foto’s, magazines, illustraties, in reisgidsen , documentaires en National Geographic. Eigenlijk vertrok ik met getemperde, beperkte verwachtingen. Dit was duidelijk een verkeerde instelling en redenering. Machu Pichu beschrijven met woorden is ondoenbaar. Zelfs de superlatieven, mooist, grootst, spectaculairst, alles wat eindigt op st is ontoereikend. Dit precolumbiaans meesterwerk verbaasd mij niet alleen door zijn omvang, door zijn grote uitzonderlijke ligging, door zijn architecturale opvatting, door zijn geschiedenis, zijn geheimzinnige sfeer, nee het roept vele onbeantwoorde vragen op. Het waarom, het doel, het gebruik, de reden. Was het een stad, een Incastad? Had het een religieus karakter? Was het een militaire vesting, een paleizenpark, een tempelcomplex? Veeeeel vragen waarvan er veeeeeel niet te beantwoorden zijn

De Inca’s, deze naam roept bij velen in hun verbeelding het beeld op van een uitzonderlijke cultuur, en dat is zo. Ik lees echter zoveel tegenstrijdigheden in allerlei geschriften, reisgidsen, boeken, “gespecialiseerde” uitgaven en op het internet dat ik de indruk heb, nee, ik raak er steeds meer van overtuigd dat niemand het wat, het wie, het wanneer en het hoe weet. Niemand kent de kern van deze bevolkingsgroep, niemand kent hun werkwijze, hun sociale structuur, hun leefpatroon. Er zijn zoveel (ver)gissingen, men steunt op zoveel veronderstellingen, ik lees zoveel tegenstellingen dat het allemaal een beetje wazig, wat warboel en geheimzinnig wordt. Er zijn uiteindelijk zoveel standpunten en verklaringen. Wat ik concludeer is dat ze met zekerheid het Quechia spraken, dat hun heerschappij geen eeuw duurde (1438- 1532) en dat het genieën waren op bouwkundig gebied.
Trotter schrijft
“ Je kunt niet zeggen dat de Inca’s uitblonken in creativiteit, zij hebben vooral de culturen vd overwonnen volkeren overgenomen en verfijnd. De kracht vd Inca’s school vooral in hun vermogen de kwaliteiten van de vorige beschavingen te assimileren en te integreren. Deze kwaliteiten berustten op een geniale vorm van sociale en geografische organisatie, de ayllù genoemd, die meer dan 15 eeuwen oud was.. Enkel op het gebied van architectuur zorgden ze voor een eigen inbreng. De kolossale bouwwerken, opgetrokken uit indrukwekkende grote stenen, megalieten die 7 m hoog en 100 ton wegen en die zo goed in elkaar passen dat je er geen mes kan tussen steken, zijn hiervan getuigen”

We slenteren genietend over de enorme site.
Er bekruipen mij tegelijk tegengestelde gevoelens van;
* Blijheid, omdat voor mij hier een lang gekoesterde wens in vervulling gaat,
* Droefenis, om de duizenden arbeidskrachten en slachtoffers die bij dit bouwwerk hun leven lieten.

Ik voel:
* Opstandigheid: tegen de bezetters, plunderaars, coquistadores en andere onmensen die hier hun vernielzucht botvierden.
* Nederigheid: gezien wij met onze huidige technische middelen amper bij machte zijn om zowel constructief als financieel dergelijke site te construeren
* Hovaardigheid: men moet meedogenloos, hooghartig dictator, of aan oneindige zelfverheerlijking met ijdelheid, hoogmoed en pronkzucht lijden om dergelijke site tot heil en trots van zichzelf te laten bouwen alleen met het doel andere volkeren, legers, godsdiensten, koningen te overbluffen, te verguizen, te vernederen.
* Onrecht: aan de overwonnen volkeren die zonder enige andere mogelijkheid de werken moesten vervullen ( Vae victis…wee de overwonnenen, zegt Trotter )
* Euforie: deze plek is mooi , groots, enig.

Ik kijk vol ongeloof naar de omgeving. De combinatie staalblauwe lucht en bergen heeft mij altijd al geraakt. Hier word ik stil of schreeuw ik het uit. De vermoedelijk 2000 bezoekers lopen er traagjes ietwat ingetogen en opvallend zwijgzaam en ingetogen bij. Ik kijk om mij heen en zie de steile terrassen, het heilige plein , het observatorium, de gevangeniswijk, de straat vd fonteinen, de tempel vd Condor, het huis van de Inca, de landbouwershuizen enz…… Ik ruik, bewonder en beleef de toren, de koninklijke baden, het versgemaaide gras, de onbewolkte lucht, de loofbomen, de geërodeerde bergen, de verkwikkende zon, de aangename deugddoende temperatuur, de haast niet bestaande wind. Mensen dit is één brok genieten , één brok verbazing, één brok pracht. Niet alleen Hij, De Schepper maar ook Zij, ( en hier verdienen de Inca’s ook een
hoofdletter ) het mensdom hebben hier mooi werk geleverd. De gelige schijn van de meedogenloos stralende zon in de wolkenloze hemel verbindt zich met de bergtoppen. De zuidelijke schijn geeft een pijnlijke prikkeling in mijn ogen. Toch bewonder ik de willekeurige grillige contouren vd groene boomtoppen in de stilaan uit het dal opkomende mist. Ik geniet met mijn ganse lijf. Ik neem alles op in mijn geheugen wat binnen mijn mogelijkheden ligt. Ik smaak deze onwezenlijke plek, verteren kan ik het niet, alsnog niet. Deze plaats smaakt, smaakt naar nog, smaakt goed, smaakt zoet.
Einde beschrijving.

P.S. Ik zag op het terrein meerdere mensen met een orga……….. en nu zal mijn vrouw weer kwaad worden als ze dit leest, maar ik zag mensen met een nep organogene steen rondlopen.

Volgens Oosthoek Encyclopedie zijn dat “biogenetische” gesteenten die na een zeer ingewikkeld biologisch proces ontstaan uit organismen, kalk,kiezel of plantenresten turf en steenkool. Soms zijn ze het resultaat van ontbinding van organisch materiaal door anaërobe bacteriën (zwavel). Het is maar dat u het weet.

We slenteren op deze site rond tot 16.50 uur en gaan voldaan weer naar beneden. Bij het verlaten van het terrein laten we nog snel een speciale Machu Pichu stempel in onze internationale reispas slaan. De terugweg is lang maar we kennen hem, want het is dezelfde als deze morgen. Beneden, na weer 1752 treden ben ik moe. Ik ben in het rood gegaan! Een pilleken van dokter Jos, een ferme pint zeer flets bier, 30 min rust en mijn hartje klopt weer aan het normale ritme.
Het is wachten op de trein van 18 u 53 richting Ollantaytambo. Het oude in het blauw herschilderde ding rijdt dwars door de stad tussen de restaurants, de cafés, de winkels en de uitgangsbuurt. Er zijn zelfs speciale winkels met rode lampen en damesvlees. Ik mag niet kijken want anders moet ik weer een pilleken van dokter Jos innemen. Trouwens, ik denk aan mijn thuis gedane eed van kuisheid en trouw.

Het is niet te geloven maar op de sporen is het een permanent heen en weer geloop van mensen, zelfs kleuters zitten te spelen op de vettige dwarsliggers tussen de rails. De oude blauwe locomotief toetert zich tegen een snelheid van niet eens 5 km/u door de menigte. Hier en daar zie je moeders haastig hun spelend kinderen meegraaien. Met een verbolgen en kwade blik kijken sommigen naar de bestuurderscabine.
In het station gaat het er veiliger, ordelijker en veel strenger aan toe. Vöör ons is een oosters uitzien echtpaar die de vorige trein hebben gemist. Er is geen lievemoederen aan, ze kunnen vandaag niet meer mee, want alle plaatsen zijn gereserveerd en niemand mag rechtstaan tijdens de rit. De bijgeroepen stationschef maant de molenwiekende man aan tot kalmte. Hoewel, ze verstaan elkaar van geen kanten want Chinees en Spaans is een zeer moeilijke combinatie. Volgens Gert zegt de spoorbediende dat het paar morgen om 17 u 40 ten vroegste kan sporen. Over en out.

Zoals tijdens de heenreis is de trein oud maar zeer luxueus, nieuwe fluwelen zittingen en veel plaats, je kan de benen strekken. Een super slanke koffiedame heeft niet veel succes. Aankomst in Ollantaytambo 19 u50. Een twintigtal taxi’s en kleine busjes staan klaar om de reizigers naar hun verschillende verblijfsplaatsen te brengen. Het is een permanent gemarchandeer over de prijs. We kunnen mee tot Cusco voor 10 Sol en hopen dat de rit nu op een ietwat veiligere manier zal gebeuren want van een rijbewijs hebben ze hier geen weet . Alleen het gaspedaal is hen bekend. Ons busje raakt niet vol en …………. het is wachten op de volgende trein. Om 22 u 30 komen we veilig en wel aan in Cusco op de Plaza Armaz. Ondanks zijn belofte om ons naar het hostal te brengen is het hier einde rit. Voor ons is het niet erg wij moeten maar 10 min stappen, anderen moeten per taxi rijden.
Ik tracht naar mijn slaapzak want het was een lange dag. Gert heeft scheurbuik van de honger dus het is eerst nog wat eten. Zijn avond- of nachtmaaltijd, een “fallaefal” of zoiets, verorberd hij in een Israëlische snack-bar. Ik keer terug naar het hostal. Normaal kruip ik in mijn bed nu is het echt vallen. Ik geniet nog efkes na van deze prachtige dag. Ik herbeleef het allemaal nog eens maar dan in een zeer korte tijdspanne. Mijn licht gaat zeer snel uit. Wanneer Gert gearriveerd is weet ik niet. Op dat moment zat ik reeds lang met enkele Inca’s te overleggen hoe we het volgende bouwwerk zouden construeren.
Hoe we het zullen aanpakken vertel ik later in deel 7.

Ode aan mijn moeke :-)

Eten aan kraampjes tussen de plaatselijke bevolking

Even bij de kapper

Onze hostel

Mijn Peruaanse familie, zussen, moe en grootmoe

Zin in verse longen of een schapenhart ?

DEEL 5 Gert en Desire op reis in PERU EN BOLIVIA.

VRIJDAG 16. 05. 2008
Op het einde van deel 4 stapten we op de bus voor een rit UYUNI - SUCRE
Het is 01.10 u en de volgeladen bus stopt. Als ik zeg volgeladen dan is dat afgeladen vol. Denk niet dat er een probleem is. Zowat iedereen heeft geslapen ook zij die normaal recht zouden gestaan hebben. Daar hebben de pientere Boliviërs iets op gevonden. Zij die in de gangen staan draaien zich na het vertrek allemaal in de rijrichting. De laatste zet zich op zijn achterwerk met de benen open. De persoon voor hem neemt plaats tussen de benen vd man achter hem nr 3 en 4 volgen. Op 90 sec zit de ganse staande rij neer en je krijgt een Marie-Louise effect. Je weet wel ” De Marie-Louise gaat op en neer, zij gaat dwars door de woeste orkaan…………..” Mannen vrouwen en kinderen het is één grote mengeling, qua geslacht, leeftijd en afkomst. Enkele dames droegen een baby OP DE RUG, gewikkeld in een veelkleurig deken, op de rug. Het kind wordt verplaatst naar de voorkant. Dat heeft twee voordelen
1 Het is comfortabeler voor het kind, de moeder en de achter haar zittende persoon.
2 Als zoon of dochtertje wakker wordt is hij op de place to be. De kledij gaat open en de voedselbank wordt bovengehaald. Het kind sabbert zichzelf wel weer in slaap
Kind content = moeder tevreden = medereizigers opgelucht. Geloof me of niet, maar zowat 90% van de zittende rij slaapt. Hier en daar is er eentje die zelfs een boom doorzaagt. Bij nader toezicht is deze mensenketting een beetje lachwekkend, een beetje komisch, wat plezant. Het is zowat een paternoster van hoeden en mutsen die voor of achterover, links of rechts wegzakken. De damesbolhoedjes zijn allemaal eenvormig en monochroom zwart. Ze staan echt bovenop het hoofd. Nooit worden ze afgenomen. Het is alsof ze luchtdicht in onderdruk zijn gezogen en dan op het meestal gitzwarte, in twee tressen gevlochten haar zijn geplaatst. Bij de mannen is het hoofddeksel een pluriforme en kleurrijke zaak, sherpamutsen, breedgerande ronde of zware deukhoeden, mutsen al of niet met oorkleppen. Enkele plaatsen voor mij is er manspersoon wiens hoofd zachtjes naar rechts wegzakt richting schoot van een dame met pelsmantel. Goeie poging maar………. mislukt. Met een flinke duw, een niet mis te verstane blik en een vloed van woorden neemt de man zijn normale houding terug. Efkes opschudding. Iedereen kijkt naar iedereen want de slapers hebben geen weet van “de aanslag” Het volk mort maar de rust keert terug.
Waar was ik gebleven. ……………… Het is 01.10 u Dit is de enige stop op het uit te voeren traject ener is een buswisseling. De MARIE-LOUISE komt in beweging. Het rechtstaan gaat moeilijk bij de meesten want tenslotte is dat geen dagdagelijkse houding. Men rekke en strekken zich. Het is een kleine chaos. Iedereen moet zijn bagageticket tonen afstappen en zijn spullen overladen. Om 05.20 u komen we aan in Sucre. We stappen de stad in en……
Zien een collega rugzaktoerist uit een taxistappen.
- Heb je hier overnacht ?
- Ja, hier in hostal Potosi, goe, geen luxe maar goe, ge weet wel, etageWC en stortbad, hier en daar een natte plek in het plafond en een scheur in de overgordijnen, ja, hier en daar een soort kakkerlak, maar goe rustig.
- Prijs ?
- 25 bol/pers ( 2,5 € ) nee, geen ontbijt maar wel warm water en niet ver van het centrum. Als je u haast is mijn bed nog warm, voor den taxi niet meer betalen als 8 bol (0,8 € ) he.

- Wij, wij komen van Uyuni en hebben een prachtige 3 daagse achter de rug.
- Deed ik ook al, ik trek nu Paraguay. Ja, Sucre prachtige stad. Ben sinds 1 januari vertrokken uit Helsinki
- All the best
Wij dezelfden taxi in en…………… direct tussen de verse goed naar bruine zeep ruikende lakens. Om 9 uur sta ik onder het stortbad met ……… juist warm water. Mannekes dat es genieten.
Om 10.00 u zitten we op de plaatselijke markt te eten. Het is niet appetijtelijk tussen al die vers geslachte beesten, kippenmagen en levers, schapenlongen en gekookte dikke darm. Maar de honger wint het van de reuk bij Gert. Hij eet met veel smaak zijn overvol bord rijst, gefrituurde patat, een gemengde sla en een grote gefrituurde vis op. ( 8 bol, is 0,80 € ) Ik ga buiten dit onwelriekend overdekt oord 2 pistolets met kaas eten. Ik heb een grote rode vlek op de rechterkant van mijn achterwerk en ik heb pijn. Het zitten gaat zeer moeilijk. Gert verplicht mij om een dokter op te zoeken want het fenomeen vergroot zienderogen en de pijn neemt toe. “ Va, anders moet morgen misschien de rechterkant van uw kont geamputeerd worden en dan moet ge de poten uw stoel langs de rechterkant 12 cm korter maken anders schuif je iedere keer van de zitting. Er is nog een voordeel, je verliest direct 12 kilo lichaamsgewicht” Ik kan er niet mee lachen want hier zijn geen anesthesisten. Dat es hier nog met den houten hamer en met ene doffe slag.
Wij naar de spoeddienst van het hospitaal Santa Barbara. Gelukkig was ik gewassen en…. met warm water anders sla je soms al een keer een plooi over. Een westers uitziende eerder jonge dokter doet de nodige vaststellingen. Hier een neep, daar een duw, bloeddruk nemen, in de keel kijken ??????? hij stelt vast dat het wit van mijn ogen een beetje gelig ziet “Meer drinken man” zegt hij. Normaal zou ik zeggen “Wil je dat efkes op papier zetten dan kan ik dat thuis laten zien” maar ik zwijg want ik heb nog geen diagnose wat betreft mijn probleem waarvoor ik eigenlijk gekomen ben. De man verdwijnt en vraagt advies aan een blonde vrouwelijke collega . Ze komen na overleg tot het besluit dat ik allergisch ben aan de stof van mijn slipje. Ik bijt op mijn tanden en weiger te lachen hoe moeilijk het ook is. Ik draag dergelijke onderbroek al 15 jaar ( niet dezelfde ).
Goed, niks levensgevaarlijk, zalfje strijken en ok, rekening betalen 15 bol = 1,50 € en wegwezen. Ik besluit voor mezelf, ik slaap nooit meer tussen de lakens, alleen nog in mijn eigenste slaapzak
We bezoeken de bezienswaardigheden van de stad Sucre, (2780 m) een mooie stad, een open stad, een open museum qua gebouwen, een stad met veel jeugd door de universiteit, het is er rustig en alles gaat er sereen aan toe.
Het is warm, zeer warm 24 graden en dat doet deugd na de ontberingen van vorige dagen.
We bekijken de kathedraal. Zij is duidelijk binnenin in verval, maar het gebouw is mooi ook al zijn er meerdere verschillend bouwstijlen in verwerkt. De kapel van Nuestra Senora de Guadalupe met haar rijk, met goud, smaragd en parels (12.000 ) versierd beeld van de H Maagd. La Casa de la Libertad vroeger een Jezuïetenklooster, daarna een gebouw vd universiteit en nu museum met als hoofdthema, de onafhankelijkheidsoorlog. De San Franciscokerk heeft een uniek plafond in Moorse stijl en een rare biechtstoel in zeer speciaal houtsnijwerk. Ik hoor een van de gidsen zeggen Indiaanse Mestizostijl. Hier kan je een “misa comminitario “= een mis met korting op de prijs laten doen ( alleen voor groepen )
Nee, dit is een stad om buiten te beleven, te ontdekken, te grasduinen in de wirwar van straatjes. We zetten ons neer in park Plaza de Mayo, en wat doe je dan ? Mensen bekijken, beoordelen, observeren en omschrijven. Een prettige en lachwekkende bezigheid. Om 19.00 u eten we op de avondmarkt lomito ( gebakken rijst, frietvet patat, sla, tomaat, rode biet, biefstuk waar een beet aan is met daar bovenop 2 spiegeleieren. Alles op één bord zo groot als een dienschotel. Bij iedere maaltijd serveert men steevast een drankje. Een soort vruchtensap aangelengd met water.( 0,70 € ) Dit raken we evenwel nooit aan, zelfs niet nippen om te proeven, anders zeker weten, is er de wraak van de WCeend. Met veel gezwier met handen en armen bekom ik van de kokkin een beetje azijn in een van onze lege flesjes Ik keer terug naar ons hostal, koop mij onderweg een 1/2 liter fles bier, een beetje flauw bier. Maar ik moet de opdracht van de “spoeddokter “ opvolgen. Veel drinken. Gert blijft nog wat in de stad. Sucre by night ( 22.00 u ). Ik duik in de slaapzak en strijk met de verkregen azijn mijn zere of is het tere achterwerk in. Morgen is het weer vroeg dag.

ZATERDAG 17. 05. 2008

Ze is er weer mijn gsm stem” Het is tijd om op te staan. “ Het is 5u 30 en we moeten voort. Om 06.00 u staat de taxi voor de deur. We moeten naar de bus richting Potosi. De busrit op zich stelt niet veel voor, of is er al gewenning, en de meesten slapen. Ik kan de slaap niet vatten want het blijven zitten is moeilijk. Maar er is beterschap de azijn heeft zijn werk al voortreffelijk gedaan. Aankomst Potosi 09.00 u en we zijn weer op hoogte 4010 m. ( hoger dan Lhasa in Tibetlees ik in de trotter reisgids ) Gadverdorie, gert heeft het een beetje lastig, er is een beetje ademnood dus water drinken en………… geen cocabladeren.
Als ik zeg dat Potsosi een stad is die het keurmerk “ Werelderfgoed Unesco “ meekreeg dan weet je het wel. Dit is kaviaar en geen Russische maar Iraneese. Dit is top. Dit is …. Ik heb er geen woorden voor. Hier is het een en al verwenning, verbazing, het is verregaand mooi, een bodemloze schoonheid.
Het ligt in onze bedoeling om de fameuze zilvermijnen te bezoeken. Helaas, helaas. Het is offerfeest vandaag en de mijn en zijn gesloten. Ontgoocheling, spijt en ontnuchtering bekruipt ons. Hier ook hadden we echt hoge verwachtingen van. We blijven in de stad en bekijken de feeststoet. Het is kleurrijk. De kledij is een en al schittering, glinstering, opwinding. De deelnemers stralen vrolijkheid uit. Men is blij, uitgelaten blij. Men lacht, danst, zingt. De stad ondergaat een roes van vreugde en vermaak.

Ik bezoek Casa Moneda, een pracht van een museum. Ik ben geen museumbezoeker Ik doe het in België zeer weinig, om niet te zeggen nooit. Dus doe ik het in het buitenland ook niet. Ik ben een buitenmens. Ik wil ruimte, openheid, licht zien, lucht voelen, kou ondergaan warmte opnemen. Aangezien dit vermeld staat in de reisgidsen als vijfsterren museum heb ik het toch begeleid bezocht. En ………….. ik heb er een goeie nasmaak aan overgehouden. Het museum met zijn 51 zalen heeft zo wat alles wat met de maatschappij te maken heeft onder zijn dak. Uiteraard is er zilverwerk en een muntafdeling met persen maar ook stoommachines, hedendaagse en zeer moderne schilderijen en beeldhouwwerk , een archeologische afdeling, een oorlogsafdeling, treinen en locomotieven en koloniale meubelen. Een rondleiding duurt 2 uur.
Gert heeft voor zichzelf uitgemaakt dat hij naar huis wil ????????????? denk nu niet dat naar huis Grembergen is. Naar huis is Cuzco. De stad waar hij een maand verbleef in een gastgezin. Ik betreur deze gang van zaken. Hij wil geen bolhoeden meer zien. We zijn het duidelijk niet eens. Onze neuzen staan niet in dezelfde richting. Er komt een flinke woordenwisseling met alle nodige argumenten. En we zitten zwijgend………….. . naast elkaar. Niets wordt er nog gezegd……………. Na een zowat een uur reiken we elkaar de hand, slaan de arm om elkaars schouder en………….. ik plooi………….. We kopen een busticket richting La Paz ( 40 bol 4 € ) maar zijn nu voorzien van onze slaapzak, want het zal weer koud worden en zijn. We verlaten Potosi om 20u30 voor een helse nachtrit met één tussen stop in Oruro. Ik zeg hels dan bedoel ik niet qua snelheid maar qua wegdek. Door de donkerte kunnen we niets zien maar een wegdek zal er zeker niet geweest zijn. Een echte beproeving voor de rug en knoken en voor mijn bijna genezen achterwerk. We komen aan in La Paz om…………………….

ZONDAG 18.05. 2008-07-18
Dit is een reis dag een echte busdag.

We komen aan in La Paz ( 3200 tot 4000 m ) om 05.40 u. Het is evenwel wachten tot
08.40 u voor we kunnen vertrekken en het is ijselijk koud. We nemen een ontbijt met veel te sterke maar te weinig koffie. Iedere busmaatschappij ( privé ) tracht zijn bus vol te krijgen. Het is één geroep en getier om klanten te winnen en de prijzen zakken uiteraard ook de kwaliteit en het comfort in de bussen. We kopen een ticket voor Cuzco. ( 90 bol 9 € ) Het traject kennen we gedeeltelijk maar toch zien we dat het laat herfst aan het worden is want er is op de bergtoppen aan het Titicacameer zeer veel sneeuw gevallen. Om 11 bereiken we de grens Bolivia –Peru. De nodige administratieve rompslomp moeten we ondergaan. Uitreis kaart Bolivia- stempel in de reispas. Te voet over de grens – inreisvisum Peru – stempel in de reispas.

Er staat een andere meer comfortabele bus voor ons klaar om het gedeelte grens Cuzco te overbruggen. Ondanks het ontbijt dat we deze morgen aangeboden kregen op de bus ( incl in de prijs ) is de honger van Gert niet te stillen. Hij eet snel een hamburger. Ik vertrouw het boeltje niet want het vlees ???? lijkt mij van een bedenkelijke kwaliteit. ( 2 sol niet meer bol 0.50 € ) . We passen onze uurwerken aan. Het is nu weer 7 uur voor op GMT. Ik neem toch wel een stukje afscheid van Bolivia. Zal ik hier ooit nog komen ? Zal ik de bolhoeddames ooit nog terug zien ? Er stapt mij eentje voorbij met haar als naar gewoonte lome, met de voeten slepende pas. Ze zijn allemaal klein en proportioneel te breed van stuk. Eentje van 1,70 m is al een zeer flink opgeschoten exemplaar. Ze hebben kleine handen waarover je meestal handschoenen zonder vingers ziet. Aan de voeten hebben ze allemaal, zonder uitzondering, zwarte blinkende gelakte schoenen met een zeer laag hieltje eronder. De benen zijn bedekt door meestal grijze, maar altijd met zeer dikke priemen gebreide angora ??? kousen. Als de dames neerzitten kan je merken dat er een model is tot kniehoogte anders is het …………….hoger. Hoe het zit met het ondergoed daar heb ik geen kennis van. Hoewel, ik weet zeker dat het er niet altijd is. Meerdere keren heb ik dames gehurkt langs de weg zien zitten om een overdruk uit het lichaam te laten wegvloeien. Zij lopen geen risico op een allergische reactie door hun ondergoed.

Ik zie een witte, of wat wit moet voorstellen, onderrok afgezoomd met een kantstrook die juist van onder de soms veel- soms mono grijskleurige zware rok komt piepen. Lengte, alles tot half scheenbeen. De rok wordt opgehouden in de lenden door een ingenaaide elastiek. Sommige dames dragen een brede lederen riem over de heupen. Hij heeft geen functie behoudens als sieraad. Onder de met schapen of lamadraad geweven gilet dragen ze een bloes ook al met kant en over de ganse lengte afgezoomd. De materie lijkt een beetje op een zijde blinkende stof.

Het gilet, een Alpaca,dragen ze met lange mouwen heeft een niet te tellen aantal knoopsgaten. Er is geen overeenkomst met het aantal glinsterende of glazen knopen. Het heeft fel schreeuwerige kleuren. Over deze kledij dragen ze altijd een voorschoot. Kleur ? Afhankelijk van wat ze gekookt hebben.
Tegen de gure weersomstandigheden dragen dames steeds een op een driehoek gevouwen sjaal uit een ruwe “ tafellakenstof” dewelke ze meermaals rond de hals slaan .Hebben ze bagage bij dan is alles ( en dat kan qua volume en gewicht zeer veel zijn ) ingepakt in een weer een wollen doek. Hun bruine gelaatskleur is typisch Indiaans en voor iedereen qua intensiteit gelijk zijn, dit geldt ook voor de zwarte haren, altijd in 2 vlechtjes tot schouderhoogte met onderaan lintjes in de meest verschillende kleuren. Meestal lijken de haren goed verzorgd wat niet kan gezegd worden van de kledij. In hun donkere diep in het gelaat ingeplante ogen afgeschermd met veel te zware wenkbrauwen schuilt een gelatenheid,een berusting. Ze kijken apathisch, weerloos en met berusting naar wat in hun omgeving aan het gebeuren is. Toch heb ik de indruk dat ze toegewijd, tegemoetkomend en niet onverschillig zijn binnen hun gezin waar ze toch planmatig bezig zijn. Lachen hoor je hen niet doen trouwens dan zou je hun met coca doortrokken zwarte tanden zien. Er is nauwelijks een glimlach, nooit echte uitbundigheid dit in schril contrast met de jeugd, met de tieners, de jonge dames, de giecheltrutten, de studenten. Zij zijn volgens de hier geldende normen zeer uitdagend kort gerokt westers gekleed. Je weet wel de blote buiken mode he. Hier geen bolhoeden meer.

De heren zijn, indien op stap meestal netjes maar oud modisch gekleed. Je ziet verbazingwekkend veel mannen in kostuum met wit hemd en das, de broek netjes in de plooi. Of je ziet ze met achteruit gekamde met gel ingestreken haren of ze dragen een breed gerande Borsalinohoed. Hier en daar zie je een jonge snaak met een hanenkam in verschillende kleuren maar dit is hoogst uitzonderlijk. Die kam dat zal nog een beetje in de genen zitten van de verre voorouders. Was in mijn jeugd niet een van de kenmerken van een of andere Indianenstam.
De busreis verloopt vlot maar duurt lang. Als we aankomen in Cuzco om 17.40 u zijn we 20.00 u onderweg geweest. Echte honger heb ik niet want op de bus was alles inclusief, maar toch de goesting is er. Dus er wordt gegeten op de straat aan een kraam, kip Milanesa. Ik bespaar u de ingrediënten want het is een mengelmoes van de meest verschillende groenten. Gert tracht “ zijn moe “ telefonisch te bereiken wat mislukt.” Zijn moe” is de dame waar hij een maand verbleef om Spaans te leren.
Ik ben moe en keer snel terug naar hostal Estrellia. Beoordeling: goed voor zijn low - budget prijsklasse. Ligging niet ver van het centrum en in een door een soort burgerwacht bewaakte zone. Deze mensen communiceren met elkaar door op de vingers te fluiten.
Gert blijft nog een beetje in de stad want ik hoorde hem afspreken om vanavond oude bekenden op te zoeken. Wanneer hij “thuis” was en hoe ik de nacht heb doorgebracht lees je de volgende keer

DESIRE reist GERT achterna in PERU deel 4

DONDERDAG 15 / 05 / 2008

Het is 5.00 u als er op de deur van de dormitory geklopt wordt. In elk lokaal is er verlichting met…………….. 2 kaarsen. Ik dacht dat het middernachtmis was. Overal zijn er allerlei geruchten, gekreun, geblaas, geknor. Ik hoor Gert al via een vloek met de duivel praten. Hij heeft een zeer slechte nacht gehad. Slechte, doorgelegen matras. Je kan de veren van de bedbodem zo voelen door de schuimrubberen matras. Onze Fransman heeft ook klachten achteraf zal blijken dat hij een lattenbodem had. Latten is niet het juiste woord, beter is planken. Ik dank Jezusken dat ik een rustige nachtrust, een comfortabel slaapmeubel en een warm deken had. We zetten onze mijnwerkerslampen op want het is nog helledonker behoudens het kaarslicht. Ja, gisterenavond was dat nogal ne cinema om dat licht uit te krijgen. Eén schakelaar voor gans het gebouw. Je kan de andere mensen toch niet in het donker zetten. Ik had gezegd tegen Gert “ draai de lamp los “ Natuurlijk was onze Franse Didier weer de laatste. Hij wou de lamp niet losdraaien omdat Claude Francois op die manier geëlektrocuteerd is. Da kieken moest weer iedereen wakker maken.
Ook ik waag het om uit mijn cocon te kruipen want het is barkoud, zowat - 6 graden. Ik tracht naar een tas dampende koffie, ook al is het oploskoffie. In het schijnsel van de koplampen zie ik nu onder welk een afschuwelijk lelijk, maar warm deken ik heb gelegen. Het heeft een afbeelding van een brullende tijger. De anderen zijn niet beter af.

Ik zie de meest verschillende kleuren en afbeeldingen. De koffie komt er niet. Een ontbijt ook al niet. Iedereen zoekt in de donkerte zijn naar spullen en haast zich naar het toilet. De weinige spaghetti van gisteren doorspoelen kan niet want een long-dropp heeft geen waterspoeling. Alles wordt direct aan de 4412 m hoge bodem van Moeder Aarde toevertrouwd . Privacy ? Nee, alles open en bloot, deuren zijn er niet, gemeenschappelijke kamers = open gemeenschappelijke wc’s.
We vertrekken voor dag 3 in de totale duisternis en het is ijskoud. – 24 graden zegt Mano. Er is geen verwarming in de jeep. Het is bibberen om niet te vervriezen. Om de sfeer wat aangenamer te maken zet Mano weer zijn enige magneetbandje op. Het is voor de derde dag dat we weer dezelfde Boliviaanse, veel te luide afstompende muziek, moeten ondergaan. Iedereen trekt de kraag van zijn trui en vest over de oren om de “muzikale” klanken te weren en om vervriezing van de oorschelpen te voorkomen. Een van de Amerikanen loopt ernstig gevaar want hij heeft twee reuze exemplaren meegekregen als men de oren uitdeelde. Als hij de oren spitst dan staat het dak van ons vervoermiddel bol. We rijden door de duisternis door de donkerte. De zichtbaarheid is zeer slecht te meer door het condenseren van onze warme adem tegen de autoruiten waardoor er vriesbloemekes op het ruiten staan.

Het zijn iets meer dan bloemekes ’ t zijn ijsklompjes

Na een rit van een veertigtal minuten komen we aan de geisers van Manana. Tientallen stoomzuilen spuiten uit verschillende kraters hun kokende massa, van 200 graden een achttal meter omhoog. We “krijgen” 15 min om deze plek te bezoeken. Na vijf min is het voor mij over. Te koud en veel te gevaarlijk. De op de rotsen neerslaande waterdruppels maken het aardoppervlak spekglad door de vorst. Dus de vele ijspegels zijn hierdoor te verklaren. Ronduit zeer gevaarlijk. Twee Amerikaanse medereizigers hebben zelfs de moeite niet gedaan om buiten te komen. Je weet wel de mentaliteit” al gezien en bij ons veel groter “ We kruipen weer dicht tegen elkaar aan. Het is zoals in het kerststalletje, elkaar verwarmen door te ademen, terwijl er hier energie en warmte zomaar uit de grond en in het niets wegvliegt. De 15 min zijn om en iedereen behalve Didier de Fransman is aanwezig. Het zal toch niet waar zijn dat hij weer verloren is gelopen. Aan de Laguna Collorada was het zo en nu…………..ook.

15 min over de afgesproken tijd komt hij slenterend aan. Hij vindt geisers het einde van de wereld. Achteraf zal blijken dat hij zich flink verbrandde aan de opspuitende stoom. Hij meldt zich in zijn met ijs bedekte jekker en mag er van ons niet in als hij het ding niet uitdoet. Verantwoording vragend over zijn laat zijn trekt de grote ietwat hoogblonde 40 jarige man zijn schouders op zegt dat het om nen “erreur” gaat.
We rijden verder naar Salar de Chalviri. De lucht begint gelig te worden boven de bergtoppen. Een nieuwe dag meldt zich. Het licht verjaagd de duisternis. We rijden weer door een prachtig bergachtig landschap dat voortdurend verkleurd. De zon piept over de toppen en stuurt een oranje einder op ons af. De weg is slecht. Dit is een beproeving voor de rug. We rijden deels door deels in een half vervroren stromend riviertje. De bak met kookmateriaal, onze rugzakken, het reservewiel, de mondvoorraad, de gasflessen en het kooktoestel, bovenop het dak van de jeep moet nog eens extra worden aangesjord. Matt vraagt aan Mano of hij muziek mag spelen via zijn iPod. Het kan, maar het is ook mijn smaak niet al dat doenke doenke doenke. Ik pas mij aan, ben soepel, bijt op mijn tanden en………….. zwijg.
De sinaasappelachtige zonnegloed is stilaan gelig aan het worden. De temperatuur stijgt zienderogen niet alleen door de zon maar we zijn bijna duizend meter lager.

Salar de Chalviri: 8 u 30. Niks speciaals, tenzij een warmwaterbron, waarvan het overtollige nat in het vervroren meer zijn weg zoekt op een zeer grillige manier. Watertemperatuur 37 a 38 graden. Ik zie meerdere mensen in een met balken afgezet veel te klein “bad” zitten. Ik, ik vertik het om te baden en wel om drie redenen.
- mij uitkleden en in mijn blootje bij een temp van + 3 over een keien strandje lopen. NOOIT
- samen met 25 andere vermoedelijk ook 2 a 3 dagen ongewassen in een poel zitten NOOIT
- baden met een lege maag is zeer slecht voor de nieren en de galblaas, die kunnen plots blokkeren………….. denk ik zo maar. As da nie getuigd van karakter!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Gert, twijfelt maar gaat ook niet over tot de actie. Aan die wellness doen we niet mee. Didier en Jack een van de Amerikanen vinden dat het moet kunnen

We worden geroepen voor het ontbijt wat zal doorgaan in een soort grote berghut. Er staan zes lange tafels en ……….er is een kachel…………met vuur. Het brood is zelf te snijden en of te breken. Wij snijden het met een zakmes. Het brood breken is immers voorbehouden aan Jezusken. Hij brak het brood en verdeelde het aan zijn leerlingen. Hier zullen de leerlingen zich moeten haasten of er is niets meer te verdelen. Er was gisterenavond al schaarste en nu ziet het er niet veel beter uit. Onze nog steeds zwijgzame kokkin vermenigvuldigd het ontbijt met een soort cake. Gert noch ik lusten hem. Er is een zeer speciaal opdringerig kruidensmaakje aan. De mannen van de USA, Chris, Matt en Jack kijken er met begerige ogen naar. En wij staan graag toe. Didier is weer te laat en moet het doen met de resten. Ik zou het nog vergeten, er was confituur een mengeling mango - pruimen met veel vellen, een soort witte choco met zware notensmaak en koude gebakken bananen.
We rijden naar Laguna Verde. Honderd meter verder staat er een bord “einde van de wereld” Maar uniek en fascinerend mooi, Hoogte 4554 m. Het is weer moeilijk ademen maar het loont. Op de achtergrond hebben we de vulkaan Licancabur. We zijn op de grens met Chili Het met ijs bedekte Laguna Blanca is enig. Ik heb geen bijvoeglijke naamwoorden genoeg.

Ware dit een juweel dan was het zeker een tintelende flikkerende oogverblindende diamant. We keren terug richting Chalviri via een weg omzoomd met een ongerepte schoonheid. Bruine en zwarte lavastenen liggen verspreid als uitgeworpen knikkers. Het is een genoegdoening om hier te mogen zijn. Het is al een stuk over de middag en de honger is er weer maar dit onbegrensd genieten is mij een ontbering waard. We keren stilaan terug richting Uyuni onze vertrekplaats 3 dagen geleden. We rijden over de Pan Amerika. Een weg van Noord naar Zuid, van Alaska naar Ushuaya. Denk niet dat het hier gaat om een autostrade. Niks van, geen wegmarkeringen, geen verkeerstekens noch lichten, geen praatpalen, geen vangrails, geen verlichting, geen wegbedekking noch asfalt en of beton.

De weg is een achttal meter breed en we rijden op een soort zeer fijne grind- kiezel. We komen enkel enorme vrachtwagens – opliggers tegen. Milieuvriendelijkheid is er niet. De trekkers braken een zwarte roetwolk uit. Achter hen laten ze een dichte stofwolk na. Tegenliggers zoals wij moeten stoppen omdat de zichtbaarheid soms nul is. We zijn op 3656 m en het is warm, 21 graden. Normaal zet je de raampjes open om efkes frisse lucht te happen, ten slotte zitten we met 7 sinds drie dagen ongewassen mannen en een al of niet gewassen dame in de wagen. Door de stofwolken is er geen denken aan. We horen sinds twee uur, tot vervelens toe, weer hetzelfde Boliviaanse deuntje wat volgens Matt een geldige reden is om hem te doen vragen om weer zijn muziek te mogen spelen. Het kan volgens Mano. En toen is er een mirakel. De kokkin trek met een ruk het toestel uit het contact en steek een tirade af tegen Mano. Furieus, met een zekere toorn, op het venijnige af braakt ze een woordenvloed uit. Mano zwijgt en………….. wij ook. We zijn sprakeloos en houden ons gedeisd. Het is stil waar het nooit waait maar dit was een typhoon. Zeven mannen laten zich de les spellen door één madame.
’t Es atijd ‘ t zelfste, ’t zijn boasmoukers en moeijallen, zemmen atijd ’t leste woord. En ten zeven “mannen” zonder karakter. Ik ben blij de we van deze dodenweg verlaten want volgens Mano vallen hier regelmatig dodelijke slachtoffers er zou en gemiidelde zijn van 5 mensenlevens. Zwaar en licht gewonden zijn er zowat dagdagelijks.
We bereiken in volle stilte Uyuni maar eerst hebben we nog een laatste bezienswaardigheid, een treinenkerkhof. Een 25 tal locomotieven uit de 19de eeuw staan er totaal weg te roesten in een nogal desolate omgeving. Hun herkomst is meestal Rijsel en Mannheim.

Wagons van allerhande makelij en modellen geconstrueerd voor de meest verscheidene doeleinden liggen er niet opgestapeld maar op hopen geworpen. Ik denk direct aan een vriend treinfanaat. Hij zou met pijn in het hart naar deze “bezienswaardigheid” kijken. Zielig schouwspel.

In UYUNI is er wekelijkse markt. Allemaal uit Chili gesmokkelde dingen vertelt Mano. We nemen snel afscheid van onze medereizigers want ik wil mijn tanden poetsen en groot onderhoud doen, alle spleten en vouwen een grondige wasbeurt geven. De woeste kokkin is al verdwenen.

Het hoogste punt 5825 m

Ik heb ervan, mijn hart slaat op hol, hartritmestoornissen, oorzaak?????? Toch een beetje vermoeid? Ik loop op flanellen benen, ben een beetje draaierig. Allemaal niets schrikbarends zeggen de doktoren dus, pilletje nemen en gewoon verder doen. We eten in een plaatselijk restaurant, lama, sla, rijst.15 bol p pers We kopen op de markt een nieuwe kleine rugzak voor mij 60 bol = 6 €. Het gaat maar niet beter met mijn hart. Het is complete chaos, het boeltje is ontregeld. Zou er toch een oorzakelijk verband zijn tussen de hoogte en deze zotte kuren. Er is maar één middel……………… cocabladeren en………… 10 min later loopt mijn hartje in de pas. Cocabladeren zijn goed voor alles, een valling koude voeten, hoofdpijn, neusbloedingen, haaruitval en als het moet ook voor een orga…………….stop!!!!! geen smerige woorden. OK. Dan is het ook goed voor de orga……nisatie van een wereldreis.
Om 19.00 u stonden we klaar voor de bus die ons in 2 fases naar Sucre zou brengen. En zo gebeurde. Allebei de slaapzak in en geslapen tot…………………… dat lees je de volgende keer IN DEEL 5

Ik lees zojuist in de krant van 16 juli dat er in, de door ons bezochte, zoutvlakte van UYUNI een jong Belgisch koppel op huwelijksreis is verongelukt. Hij overleden, zij zwaar gewond. Bij de slippartij vielen nog 3 doden: 2 Franse vakantiegangers en de Boliviaanse chauffeur.

De zoutvlakte UYUNI

Het zouthostal

Het heeft een beetje voeten in de aarde gehad maar wat je nu leest heb ik al eens getypt maar wegens een crash moest het allemaal opnieuw. Hopelijk verloopt nu alles goed.

DEEL 3 Desire reist Gert achterna in PERU

DINSDAG 13/05/2008
Deze nacht was beter qua temperatuur. Trouwens ik had mij voorzien. Ik heb nooit koude voeten maar vorige nacht heb ik ondervonden wat kou hebben is. Om dit te voorkomen heb ik iets opgesteld:
Regel 1 men neme een drinkbus, die je onder het stortbad vult met heet water
en je stopt die in je bed
2 men neme een haardroger van een vrouwelijke collega trekker en
stopt die in je slaapzak om het boeltje op te warmen.
3 men neme een paar kousen, een voor de rechtervoet en een voor
de linkervoet.
4 men legge zijn slaapzak onder het dikke harige dicht geweven
en naar een viervoeter ruikend deken
5 men duike in de slaapzak en sluit de ogen tot de volgende dag.
Een buurman ging nog een stapje verder na dit ritueel.
6 men neme een dikke wollen trui.
7 men steke zijn voeten in de mouwen en oogjes dicht.
Om 9 uur vertrekken we naar de markt voor de aankoop van ons ontbijt en drank en versieren een ticket UYUNI –SUCRE wat dienstig moet zijn na onze 3 daagse. ( 50 bol p pers ). Het is kleren sorteren want men heeft ons verwittigd dat het koud en bar zal worden en dat er
Bagagebeperking is. Om 10 u 30 melden we ons aan het bureau waar we onze 3daagse tocht kochten. Niemand thuis. We wachten geduldig….. alhoewel er is toch enige vorm van onrust. Hier en daar is er al een vloek te horen. Een voor ons onbekende man komt ons melden dat we naar de Plaza Dias x moeten gaan. Inderdaad er is een terreinwagen die op ons wacht. Blijkbaar had het betrokken reisbureau te weinig belangstelling en heeft men ons uitbesteed aan derden.
We zijn niet alleen. Nee, we maken kennis met de andere medereizigers 3 Amerikanen, een Fransman, een echte Boliviaan die graatmager is en……………………. een dame. Zij zal voor onze maaltijden zorgen gedurende de reis. Het is een bont gezelschap maar aanvankelijk is er niet veel gepraat.
En…… wijlen weg. Na een uurtje rijden door een zoals altijd te genieten bergachtig landschap gebeurt er is wonderlijks. Op een afstand van nog geen 200 m verandert alles. We staan voor een sneeuwwitte vlakte. Er is geen rimpel in het aardoppervlak te zien. Het is spiegelvlak en eindeloos. De verandering is een beetje beangstigend, een beetje onwezenlijk. Het is efkes aanpassen en niet alleen voor de ogen want de zon weerkaatst fel op deze Dash of Arielwitte gepolitoerde aardkorst. We zijn aangekomen in Salar de Uyuni. Een enorme zoutvlakte.
Onze chauffeur, die ons bij het vertrek elk een rubberen warmwaterzak ( hoe noemt zo’n ding eigenlijk) overhandigde wat nogal lachwekkend overkwam, meldt ons dat het hier gaat om een oppervlakte van 12.000 km2. Dat moet dan 1/3 van België zijn Het zout zou een dikte van 60 m bereiken. Denk nu niet dat je zomaar lukraak over deze gewalste zoutzee mag rijden. Er moet duidelijk een traject gevolgd worden. Op een bepaald moment kunnen we zien hoe arbeiders de zoutbriketten ontginnen. Dit is zowat de hel zonder vuur. Met een ongelooflijke handigheid hakken ze dag in dag uit altijd gelijkmatige zoutklompen. Altijd zijn de brokken even groot, even gelijkmatig, zowat het formaat van de ons gekende betonblokken. Het is voortdurend dezelfde beweging, hetzelfde gewricht, dezelfde arm, dezelfde houding. Ze werken geautomatiseerd niet geconcentreerd. Altijd dezelfde doffe blik. Je ziet geen arbeidsvreugde, geen fierheid. Er heerst gelatenheid voor zover je het kan zien want ze dragen een donkere zonnebril om blindheid te voorkomen. Op hun hoofd staat een bivak- of soort sherpamuts. Ondanks de felle kou, we zijn op 3700 m, dragen ze geen handschoenen over de door het ongejodeerde zout aangetaste en verbrande handen . Aan de voeten beschermen ze zich met sandalen. Om het glijden te voorkomen zijn de zolen gesneden uit autobanden.
We moeten voort. Onze chauffeur Mano scheurt over de vlakte. Hier zijn geen snelheidsbeperkingen en zeker geen files want op het ganse traject zien hooguit 2 auto’s.
Even plots als de vlakte begon doemt voor ons een niet al te grote maar qua oppervlakte toch steile berg op. Je kan het niet beter vergelijken als een eiland. Eigenlijk zie ik weer iets unieks. Op deze grauwe rotsformatie zie ik alleen en uitsluitend cactussen, maar dan wel van een enorm formaat. Mano zegt dat er exemplaren zijn van 12 a 13 m. Ze staan er zo dicht als het haar op een hond. We wandelen in 45 min rond een deel van het eiland ISLA DEL PESCADO. Het is een zeer rare ervaring.
We eten op een van de rotsblokken. Onze kokkin, die nog geen woord sprak zorgde voor BBQ met vlees van ongekende oorsprong maar…………… lekker, met een groentemengeling van aardappelen en bananen. Als aperitief was er keuze uit Cola en fruitsap, het dessert is plastiek potje met een soort rijstpap, misschien zat er ook “bifidus”in Het is 15 u 10 als we deze fascinerende rustplaats verlaten. We hebben nog 60 km zout voor de boeg om tot de volgende halte te geraken.
Dit gebied is beschermd door Unesco, want er liggen gieren op de loer vertelt onze chauffeur. Onder de zoutvlakte ligt immers de helft vd wereldvoorraad lithium, het lichtste metaal van de vaste stoffen. Natuurlijk zou dit het land en de mensen????????????? KUNNEN ten goede komen, voegt hij eraan toe.
Even verrassend als het kwam stopt het hagelwitte fenomeen. De horizont wordt terug zeer bergachtig ruw. We komen aan in een piepklein dorpje SAN JUAN. Een tachtig tot max honderdtal huizen staan dicht tegen elkaar aangeplakt. Vermoedelijk moeten ze elkaar beschutten tegen de steeds uit de zoutvlakte komende ijskoude wind. Een 300 tal meter buiten deze akelig stille leefgemeenschap stopt de terreinwagen voor een naar plaatselijke normen vrij groot, op twee na, raamloos gebouw. Hier zullen we de nacht doorbrengen. Tot mijn verbazing stel ik vast dat het ganse gedoe volledig is opgetrokken uit …………………..
ongejodeerde zoutbriketten ( ongejodeerd = nemen geen vocht op) en dit geldt ook voor het ganse interieur, muren, tafels, “stoelen” bedden, alles is zout en koud. Een vloer ????????? ………….. is er niet. Alles zoutkorrels. Alleen de kuip van het stortbad is uit een andere materie en bezet uit met tegels. Maar zoals gezegd er is warm water voor een stortbad voor…………. 3 personen.
Onze nog steeds zwijgzame kokkin start haar werkzaamheden op een soort gasvuur dat boven op het dak van ons voertuig de reis meemaakt. Gert en ikzelf wandelen tot aan het dorpje. De huisjes allemaal dezelfde stijl, hetzelfde formaat, stralen eenzaamheid en stilte uit. Er is geen gewoel, geen bedrijvigheid, geen rompslomp. We slenteren door de “hoofdstraat” niets is in beweging. Je hoort geen geluiden, geen radio of tv. De kleine ramen zijn afgesloten door dik geweven, stoffen, verschenen, overgordijnen. De poortjes en of voordeuren hebben ooit wel verf gezien. Sommigen huizen zijn uit een soort betonblokken anderen zijn uit…….. .zout. Ondanks de stilte moet het dorp toch leven want we zien een schooltje dat blijkbaar uit 2 klasjes bestaat. In de klasjes staan een tiental schoolbankjes klein formaat en geschilderd in de meest verschillende kleuren. Op de bankjes staan vermoedelijk voor ieder kind een paar groene pantoffels. Aan de muren hangen allerlei veelkleurige tekeningen met katholiek religieuze inslag. We zien een “museo” dat ooit in dienst zal zijn geweest. Het kleine lokaaltje is volgepropt met allerlei oude spullen fietsen, kapot meubilair, papier ligt verspreid over de vloer, een vlaggestok staat tegen de muur en bloembakken met sinds jaren verdorde planten staan op de enkele stoelen. We zien een kerk die qua afmetingen veel te groot is voor het piepkleine dorp, maar binnenin is het zeer mooi versierd. In het schemerdonker zie ik een “meeting-place” die er ook al zo belabberd uitziet als het museo. We zien een totaal grasloos voetbalveld met kantine. Dit gebouw is zeker nog in dienst want het is zeer proper behoudens de tapkast waar nog enkele glazen met inhoud te zien zijn. We keren terug via het kerkhofje. Op de graven staan allemaal kleine huisjes gemonteerd met veel plastiek bloemen. In de meeste veelkleurige huisjes staan steevast enkele kaarsen te branden voor hen bij wie de kaars al een tijdje uit is. We keren met enige haast terug naar onze “alojamento” waar nog twee jeeps zijn aangekomen. Het is koud, zeer koud een barre droge wind waait door ons kledij heen. Het avondmaal is klaar en we kunnen vrij snel aan tafel voor een 4 gangen menu. We eten een lekkere maar zeer sterk gekruide currysoep. Als tweede gang is er kip, elk een (1) stuk(je) met frieten en gebakken banaan. Mensen, mensen wat een pret alles komt uit hetzelfde kokend vet. Gang 3 is een niet te omschrijven witte blubberige massa die in massa terug naar de “keuken” gaat te meer omdat een van de Amerikanen beweerde dat het om geconcentreerde “lamamelk” gaat. Het is smaakloos maar zou veel vitaminen bevatten.
Gang 4 is thee. Er is keuze uit thee van cocabladeren of muntthee.
De verantwoordelijke van het zouthostal is niet blij met de komst van de 12 medebewoners. Het gaat hem om Israëli’s en die zijn niet geliefd. Hij beloofd ons een zeer onrustige lawaaierige nacht. Gert beaamd dit met de woorden “alleen of met twee geen probleem, maar in groep, altijd vodden “ en inderdaad hun arrogantie, hun snoevende zelfverzekerdheid, hun overmoed en zelfingenomenheid is niet te schatten.
Het is 20 u 30, deze jongen duikt in de slaapzak en duwt de oorstoppen zo diep in de betrokken lichaamsdelen dat een van mijn ogen bijna blokkeerde. Het is koud in de zeer kleine kamer . Ik zie mijn adem vliegen bij het uitademen. Om 22 u 00 komt er stilte. Het gesnurk vervangt nu het gezang.

WOENSDAG 14/05/2008.

Om 7 u 30 worden we gewekt door de gsm stem. Ondanks het moeilijk ademen, we zijn op een hoogte van 3918m, het gesnurk, en de koude, Gert meet een temp van +3 graden op zijn gsm, heb ik toch een vrij goeie nachtrust gehad. Wetend dat we om 8 u 10 vertrekken zal het allemaal vlug moeten gaan. Ik denk dat niemand uit zijn slaapzak durft te komen door de koude en dan da zout op de grond tussen uw tenen. Brrrr .
Het is bar koud buiten. De verantwoordelijke van het hostal spreekt van – 18 graden. Maar het is helder weer en de zonnegloed doet al deugd. Het ontbijt heeft niet veel om het lijf, bookes met choco en oploskoffie. Wassen en of douchen kan niet. Het water is bevroren.
We vertrekken om 8 u 10.
Vandaag doen we Zuid- Lipez. ONBESCHRIJFLIJK MOOI.
Dit gebied kan niet altijd bereisd worden, zeker niet in de winter.( juni, juli en augustus) De regen maakt de “wegen” zo glad dat touren hier een zeer riskante onderneming is. Juli heeft zijn sneeuwstormen en dan is bezoek onmogelijk en dalen de temperaturen tot -30 graden. De weersomstandigheden spelen hier blijkbaar een grote rol tijdens deze excursie. Dit verklaart ook waarom onze chauffeur regelmatig een meteo oproept.
We rijden langs ijsvlakten en uitgedroogde meren. We schokken, hotsen en botsen weer over de “weg “ naar ons volgende bestemming. Salar de Chiguna, een volledig verlaten spookdorp, gelegen tussen uitgedroogde meren. We eten in een van de overgebleven ruines. De lunch is weer BBQ met dezelfde samenstelling als gisterenmiddag. Het dorp was vroeger een onderhoudsplaats voor de nu verdwenen spoorweg. We zijn op 4284 m en moeten ons verschuilen achter een muur tijdens het eten. Onze nog steeds totaal zwijgzame kokkin stelt nu als dessert een sinaasappel ter beschikking. De dame heeft zwart golvend en verzorgd haar dat tot op de schouders hangt. Ze zit goed in het vlees maar is zeker niet corpulent. Ze draagt een gouden?? halsketting met een zilveren kruisteken en een symbool uit de dierenriem. Haar kledij is net en verzorgd alhoewel ik een koffievlek zie op een plaats waar ik niet mag naar kijken van thuis. Ze heeft een tamelijk groot en goed zichtbaar litteken boven haar linker wenkbrauw. Ze is puur, want ik zie geen enkele vorm van poeder, oogschaduw of andere maquillage. En …………… ze heeft stembanden want vandaag was er 15 sec overleg met de chauffeur. Een hele geruststelling.

Laguna- Salar de Chalviri is echt de max. Dit is het mooiste dat ik ooit gezien heb. Dit is top, fascinerend, haast onwerkelijk. Het is gelegen tussen de LagunaVerde en de Laguna Colorada. Desierto Siloli gaf men de naam “Woestijn van Salvator Dali”. We zien in dit voortdurend qua kleur wijzigend landschap honderden lama’s, vicuna’s en quinoavelden. Ik zou weer zeggen laat ons hier 3 tenten bouwen………. Maar het is hier veel te koud. Mano spreekt van -35 graden ’s winters. We zijn op een hoogte van 4.841m. De invallende zon verkleurt permanent de immense rots en lavablokken. Het gaat van donkerbruin over oker naar de kleur van kindjeskak wat dan verandert in paardenbloemgeel en zelfs naar legergroen. Oorzaak, de samenstelling vh gesteente en de metalen die ze bevatten. Een mooi spektakel. Iets wat ik blijvend zal onthouden. De mooiste plek die ik ooit bezocht. De stenen zijn sierlijk gevormd door de permanente erosie van de ijzige wind. Hier heeft de Schepper uitstekend
werk geleverd.
[ Uit de Trotter reisgids; Dit is een hommage aan aan de Catalaanse schilder Dali. Geniet van de door de wind geboetseerde stenen, de symfonie van warme kleuren, de Japanse tuinen, met sferische stenen van een paar ton. Je hoeft niet meer naar Jupiter om een “space Odyssey”
te maken . Deze landschappen zijn de uitkomst voor trekkers die dromen van reizen door de kosmos.]
We rijden het nationaal park Eduardo Avaro binnen: toegang 50 bol.
We komen aan Laguna Colorada,volledig omgeven door vulkanen, raadsel en orakelachtig het heeft iets mystiek mystisch. Door de invallende warme zonnestralen kleurt het water plots bloedrood door de algen. Als er een grote wolk voor de zonnestralen komt dan verdwijnt alles weer in zijn normale toestand. Het fenomeen komt en gaat. Een raadselachtig kleurrijk schouwspel is dit mede door de honderden rozige flamingo’s die voortdurend het rode wateroppervlak afschuimen.
We moeten verder want het zal snel beginnen duister worden. Het is nog 35 km rijden naar onze overnachtingsplaats. Daar doen we welgeteld 1 uur over. Als we aankomen zien we een 10 tal huizen met enkele grotere gebouwen een soort hangar-opslagplaatsen. In een van dergelijke ruimten zullen we overnachten. Het is zeer koud. Onze groep zal gezamenlijk slapen in een dormitory, een gemeenschappelijke slaapplaats. In de slaapzaal zie ik 8 bedden staan. Elk maakt zijn keuze. De bedden zijn degelijk qua meubel maar de lakens en de bedsprei daar heb ik niet veel vertrouwen in. Er is geen plafond in de slaapkamer maar soort fluwelen doek belet het zicht naar de dakconstructie. Van de restanten van deze bruin grijze doek zijn de dekens gemaakt. En….. er is reserve, je kan er meerdere afhalen. Doe je het niet dan stellen de verantwoordelijken ze spontaan ter beschikking. Dat verontrust mij toch enigszins. In ieder vertrek, er zijn 2 slaapzalen, een keuken, een magazijn voor het beddegoed, een magazijn voor levensmiddelen, een soort stortbad en een toilet met 2 maal 2 long dropps, heeft een (1) verlichtingslamp. De ganse kerstboom wordt bediend door een (1) schakelaar. Een long dropp is een toilet. Model 1, een gat in de grond waar men een open WC set over plaatst. In dit geval is dit voor de dames . Voor de heren is er model 2. Het moet allemaal over de stok gebeuren.
Gert meet een temp van + 2 in de “eetzaal” die nu ook bezet is door 2 Nederlandse koppels. Zij zullen in slaapzaal 2 slapen. Ie mand komt uit de keuken met houtblokken en een soort open kachel wordt aangestoken. Iedereen schaart zich rond de verwarming waarop men ondertussen een grote ketel water heeft geplaatst. Het avondmaal bestaat uit een heldere nogal smaakloze soep gevolgd door veeeeeeel te weinig ongekruide spaghetti. Iedereen kijkt naar iedereen maar er komt niets meer.
Onze voorkant heeft het flink warm terwijl over mijn rug een koudegolf trekt. Dit doet mij denken aan vroegere tijden thuis achter de Leuvense stoof, blommekes op de benen en kippenvel op de rug. Ik hoor een elektro- groep draaien. Hij moet voor de elektriciteit zorgen. De man van de houtblokken stookt de kachel nogmaals op en ………………….. vraagt naar de warmwaterzakken. Iedereen kan zich bedienen als hij het tijd vindt om te gaan slapen. Er wordt nog wat gepraat, gepland en gekaart. Om 20 u 30 hoor ik de groep stilvallen. Elektro-groep defect denk je. Geen brandstof meer ? Niets is minder waar. Gevolg: geen licht meer. De “mijnwerkers koplampen” worden in allerijl bovengehaald. Het is slaaptijd want morgen is het starten om 05 u 00 u Ik vul mijn bouillotte, trek richting WC, kies tegen alle regels in voor een damestoilet, zittend gaat het toch gemakkelijker en zoek mijn weg richting slaapzak. Ik zie mij nog enkele schimmen volgen. De supplementaire voetverwarming is nodig want ondertussen vriest het flink in de slaapzaal -3 en het is nog maar 21.00 u. Ik bid nu tot de H Maria om een wonder want mijn rug heeft kou en ik kan zoals de meeste anderen de slaap niet vatten. Ik hoor hier en daar gemompel en geknor En……….. ik word verhoord. De “houthakker” brengt ons elk een verwarmd lama lappendeken. De reuk kan mij niets deren. Ik stop oordoppen in mijn oren neem een slaapmiddeltje en “geniet” van een rustige maar ijskoude nacht.
Donderdag 15/ 5/2008 lees je in deel 4 en het zal niet zo lang duren als de elektronica het wil.

Deel 2 : Kleinen en Groten Diezen in Peru

Nu pas begrijp ik waarom Gert niet alle mails kan beantwoorden. Een internetcafé vinden is al geen gemakkelijke zaak maar de computers die hier ter beschikking zijn das nog andere koek. Zowel het stroomnet als internet valt dan nog regelmatig uit. En dan het uurverschil ……….. Maar er branden lichtjes in zijn ogen en er verschijnt ne glimlach als hij nieuws krijgt van Grembergen..

Vrijdag 08/05/08

Ik heb, weliswaar met oorproppen, goed geslapen ondanks het nooit aflatend verkeer op de straat.
We hebben geboekt voor een tweedaagse excursie naar Colca Canyon.
Kostprijs 25 US Dollar. Vertrek 7 u 30, busrit, hotel, ontbijt, transfers incl.
Tweemaal lunch + toegang tot de canyon 12 US Dollar niet inbegrepen.
De rit naar Chivay is weer enig. Om stil van te worden. Ik geef geen wegbeschrijvingen meer want dan gebruik ik vuile woorden en alle dagen , want zo ziet het landschap er uit,
een orga….dinges is niet te doen op mijn leeftijd.
De tocht verloopt niet zonder moeilijkheden. Er zijn gevallen van hoogteziekte. Ikzelf ben ook een beetje dizzy, een beetje licht in het hoofd, een beetje ontregeld.
Je moet weten dat de tocht toch tot een hoogte van 5074 m gaat Dat verklaart natuurlijk veel . Met een pilleken van de Jos, ( Moens) een liter water en een bol cocabladeren tussen kaak en kiezen gaat het snel beter. Amaai dat spul is slecht, maar…………………. het helpt bij mij. Hoogteziekte is echt niet om mee te lachen. Een dame krijgt ademnood. Ze is in paniek, ze tracht te zeggen dat ze aan het stikken is. Ze verliest het bewustzijn. De chauffeur die deze situatie kent rijdt met het busje zo snel mogelijk naar 3000m en de situatie verbetert gelukkig. In een soort hulppost geeft men zuurstof en ………………. klaar is dame. We kunnen verder. Ik moet wel zeggen ee zeer beangstigend moment.

We komen aan in Chivay om 13.30u en lunchen in een door de touroperator gereserveerd restaurant voor dertig Sol. Dit is duur, zeer duur naar onze normen. Maar ze hebben het geweten. Er is gebankt dat de tafels kraakten want….. er was buffet. Aansluitend was er een wandeling naar de Incagraven hoog in het gebergte. Lastig, zeer lastig gezien de hoogte. De gids gaf een zeer degelijke uitleg. Vele van de 32 deelnemers moeten afhaken. “Dempig” gegeten hé. Wij, wij zijn van ne sterke struik. Opgeven staat niet in ons woordenboek.
Duurtijd van de wandeling 3 u 30. Hoogteverschil 550 m.

Het is fel koud geworden. Aangezien ik gisteren de barmhartige speelde en mijn oude trui weggaf aan een arme mens. ( zo zag hij er in elk geval uit ) Hoewel……………… ik had die pull ook gekregen. moet ik mij nu een nieuwe kopen op de plaatselijke markt. Prijs 30 sol = 7.5 euro.
De warmwaterbronnen zijn niet aan ons besteed. Gert en ikzelf hebben dit fenomeen al meermaals gezien.
We nemen een avondmaaltijd op straat, kostprijs 3 sol= 0.75 euro, en trekken naar ons hostal met zeer degelijke slaapgelegenheid. Het is bedtijd om 20 u 00 want het zal morgen weer vroeg dag zijn.

ZATERDAG 10/05/08
Het is verdomd vroeg opstaan om 5u. Het is koud, zeer koud, maar er is goed nieuws. Er is warm water voor een stortbad. Een fabeltje ja, het warme water was voor de drie eerste gebruikers daarna is het vat af. Ik kan u verzekeren in geval van stortbadwater van 3 à 4 graden dan ben je er rap onderuit, dan wrijf je niet in alle plooien.
Maar………. ik heb mijn nieuwe trui. Eigenlijk is het een speciaal modelleken. Zoiets tussen een pull en een korte jas en in Peruaanse stijl. Ik vind dat ik er echt goed mee sta, zit en wandel. We hebben wel flink moeten ons best doen, normaal moet je afdingen maar nu was het opdingen. De snit is al een beetje uit de mode en de mensen kijken een beetje verbaasd naar mij. Ik ga er van uit dat het is omdat ik nog niet geschoren ben.

Het ontbijt in hostal Emenika is zeer sober, 2 pistolets met.... boter. Op vraag van de
tafelgenoten komt er 1( een ) schaaltje confituur voor 9 personen. That´s it.

Vertrek om 6u10. Hoe kan ik deze canyonroute beschrijven. Alles komt zo
enorm groots over. Dit is niet te vergeten. Het maakt een onuitwisbare
indruk op mij. Zou Peru een patent hebben op deze landschapsvormen? Alles is zo onvervalst natuurlijk, zo solide, zo duurzaam en toch beweeglijk. We rijden over oneffen hobbelige wegen. Er is geen sprake van bestrating in welke vorm dan ook. Alles schokt en kraakt aan onze niet meer zo jonge bus, bouwjaar 1995. Mijn rugwervels zakken op elkaar. Maar, het is één brok genieten, één brok pracht, één brok vervoering. Ik voel bewogenheid, beroering. Alles is zo onrustwekkend mooi, afgemeten, en op elkaar afgestemd, alles is in de perfecte dimensies, Dit is het zoveelste org..................... orgelpunt qua natuur en landschap.

Tussen 9 u 45 en 1 u 40 bewonderen we de vliegkunsten van meerdere condors. Zij bewegen zich zwevend en sierlijk door de ijle lucht. Ze laten zich drijven op de thermiek. Vliegen is voor hen geen inspanning, het kost geen energie. Je ziet nauwelijks een vleugelslag. Het is een geruisloos stille zoektocht naar een prooi.

We bezoeken in de namiddag, de tegen de rotswanden hangende graftombes en de terrasbouw van de pre- Incacultuur. Apart maar uniek.

Het gezelschap eet in de namiddag weer in een door de tourorganisator “opgelegd” restaurant. Wij, op de plaatselijke markt. Zij aan 10 € wij aan 1,25 €
De terugreis verloopt vlot en in een even prachtig kader als de heenreis. We zijn gestopt
om foto´s te maken aan de vulkanen Misti, Chachani,Ampato.

Aankomst Arequipa 17 u. Mail nagekeken en dagboek geschreven. Om 19 u 30
gaan we eten in een plaatselijk restaurant, rijst, frieten, kip en een ietsie pietsie sla.
Te 21 u 30 nemen we een taxi richting busterminal want we vertrekken richting Puno.
We zeggen hostal LIKE HOME vaarwel, delen een taxi met een oudere blanke Zuid-Afrikaan en verlaten Arequipa om 22u40 met busmaatschappij GILAS. Onze plaatsen zijn gereserveerd in het onderste gedeelte van een luxueuze dubbeldekker. De rit zal duren tot 4u20 in de morgen

ZONDAG 11/05/08
Ondanks de zeer comfortabele plaatsen kan ik de slaap niet vatten op deze
Pinksternacht dit door het voortdurend wiegen en stampen van de bus
op de bonkige stenen (als die er al zijn).
Het eten komt mij terug in de keel, het is herkauwen om alles binnen
te houden, gebakken rijst, gegratineerde aardappelen, avocado, sla, witte kool, en vlees
waarvan ik de naam van het dier laat staan de herkomst van ken. Maar………. alles blijft waar het moet zijn.
Aankomst in PUNO, Titicacameer om 4.30u, hoogte 3814m.

Miljaar, het is hier koud, heel koud, zelfs in de hall van het eindstation van de bus.
Kou kan je zien op bepaalde plaatsen bij te licht geklede westerse dames, en niet omdat ze handschoenen dragen. Ik trek snel nog een “onderlijveken” en extra trui aan. Momenteel staat de teller op 6 stuks kledij plus mijn nieuwe Incatrui waar iedereen met een zekere jaloersheid naar lonkt. Of zou het toch het modelleken zijn dat opvalt?

Om 7 u vertrekken we met de bus die richting COPACABANA - UYUNI
rijdt. Nu begrijp ik waarom “ the locals “ allemaal, maar dan ook allemaal
een deken bij hebben. Op de bus is geen enkele vorm van verwarming
en comfort. De weg PUNO-COPACABANA is niet mooi. Zelfs de kust
van het Titicacameer spreekt mij niet aan en is in niets te vergelijken
met de vorige reisroutes. Langs de weg is het een drukte van ezels
schapen geiten en varkens. Juist, die zie je op bepaalde dagen op
Grembergen ook, maar hier is het “real thing”
We steken de grens Peru - Bolivia over om 11 u 30 Boliviaanse tijd. Het uurverschil met thuis is niet meer 7 u maar 6 u achter op GMT.
Ik hoor Gert plots zeggen " ha de Pieter en Witsche, dat ik jullie hier moet treffen"
Pieter is de kerel die te CUSCO ook in het gastgezin was samen met GERT om Spaans te leren en vrijwilligerswerk te doen. Veel tijd om te praten is er niet. Zij gaan richting LIMA. Onze bus gaat richting LA PAZ, hoogstgelegen hoofdstad van de wereld 4014m, waar we aankomen om 13.30u.
La Paz ligt in een kom, een indrukwekkende ligging. Het is echt spectaculair. De beneden en de bovenstad hebben een niveauverschil van 800 m. Maar, zeer opmerkelijk de betere klasse woont hier onderaan. Het is eigenlijk het omgekeerde van
wat Gezelle ooit schreef "De wereld is een hinnepolder de hoogsten laten het vallen op die van onder". Natuurlijk komt dit door de klimatologische omstandigheden. De omgeving rond de stad is evenwel fenomenaal mooi. De begrenzing bestaat uit honderden besneeuwde bergtoppen van meer dan 5000 m, met als hoogtepunt de Illimani zowat de mooiste berg van deze aardkluit
La Paz spreekt mij niet aan net als Lima. Beide steden zijn log, onoverzichtelijk, nooit fris, altijd gesloten, en………… toch lachwekkend en pikant door hun enorme verscheidenheid aan bevolkingsgroepen, tradities en klederdracht. De zon raakt met moeite door de smog. Het is er onnoemelijk druk en lawaaierig door het permanent getoeter van de duizende taxi´s en alles wat een motor heeft. Wegwezen hier uit deze permanente chaos.
Reizen is ook een beetje selecteren. Vele mensen zullen zeker mijn mening hieromtrent niet delen. Maar goed ook.

Gelukkig kunnen we dezelfde avond om 19 u vertrekken richting UYUNI. Kostprijs 80 bol= 8 euro. Nochtans het traject Boliviaanse grens La Paz is te genieten. Landschap???????? Donkerte, want we reizen s´nachts tot 5.10u.

MAANDAG 12/05/08
Gezien de koude temp 2 graden trekken we met ons huis op onze rug. ( Mijn rugzak woog 16 kilo ) zo snel mogelijk naar hostal Avenida. Gert kende
dit hostal van een vorig verblijf. Om 6 u liggen we vervroren in bed.

Vandaag is het rustdag. We ontwaken om 9.30u. Om 10u slaan we
een wasje. Niets is vuil maar de geur laat te wensen over. We doen
gewoon niets, wat slenteren, wat vertellen, opzoekwerk voor de verdere
route of toch we regelen een 3 daagse trekking voor morgen naar de
zoutvlakte. Kostprijs 70 US Dollar= 54 euro. We kijken er echt naar uit
want als alles overeen komt met wat in Lonely Planet staat is het morgen
zeker weer genieten. We eten lama van een zeer oud bouwjaar, eentje die te oud was om nog te kunnen spuwen.
Buitentemp 6 graden. De dag zit erop.

Diezen Around the World

woensdag 27 augustus 2008

Diezen vanuit Torres del Paine ...

vrijdag 1 augustus 2008

Belize

donderdag 3 juli 2008

Mexico

zaterdag 14 juni 2008

Galapagos

Blogarchief

Over mij